بریده‌هایی از کتاب نسل مضطرب

ویلیام جیمز، روان‌شناس بزرگ امریکایی، توجه را به‌این‌صورت توصیف کرده است: «تمرکز ذهن به شکلی واضح بر چیزهایی که به‌ظاهر چند شیء یا روند فکری امکان‌پذیر به‌صورت هم‌زمان‌اند... . توجه به‌طور ضمنی به معنای صرف‌نظر از برخی چیزها برای پرداختن به چیزهای دیگر به‌نحوی مؤثر است.» [۴۳] توجه انتخاب ماست برای ماندن بر سر یک کار، یک خط فکری یا یک مسیر ذهنی، درست همان‌وقت که راه‌های خروجی جذابی سر راهمان قرار می‌گیرد.

نوجوانان سیزده تا نوزده‌ساله‌ای که زمان بیشتری را صرف رسانه‌های اجتماعی می‌کنند، بیشتر به افسردگی و اضطراب و سایر اختلالات مبتلا می‌شوند؛ اما نوجوانانی که اوقات بیشتری را با گروه‌های جوانان سپری می‌کنند، مثل بازی در ورزش‌های تیمی یا مشارکت در اجتماعات دینی، از سلامتی روان بهتری برخوردارند. [۲۰]

زندگی گوشی‌محور مجموعه‌ای بی‌پایان از اعلان‌ها و هشدارها و حواس‌پرتی است که آگاهی را تکه‌تکه می‌کند و ما را آموزش می‌دهد که هرلحظه از خودآگاهی‌مان را با چیزی از درون گوشی پر کنیم.

چهار آسیب بنیادین کودکی گوشی‌محور جدید را توضیح می‌دهم که به پسرها و دخترهای همهٔ سنین صدمه می‌زند: محرومیت اجتماعی، محرومیت از خواب، پراکندگی توجه و اعتیاد.

مغز انسان تا پنج‌سالگی به ۹۰ درصد از اندازه‌اش در بزرگ‌سالی می‌رسد و تا آن لحظه، تعداد نورون‌ها و سیناپس‌های مغز از تعداد نورون‌ها و سیناپس‌های مغز در شکل بزرگ‌سالی‌اش بسیار بیشتر است. ازاین‌رو رشد مغز پس‌از پنج‌سالگی به رشد کلی مربوط نیست؛ بلکه به هرس گزینشی نورون‌ها و سیناپس‌ها و نگه‌داشتن مواردی مربوط می‌شود که به‌کرات استفاده شده‌اند.

اغلب متخصصان توصیه می‌کنند که در ۱۸ تا ۲۴ ماه اول زندگی، نوزاد اصلاً در معرض تصویر نمایشگر قرار نگیرد یا میزان آن خیلی کم باشد، به‌جز هنگام تماس‌های تصویری با اعضای خانواده، و از سن پنج تا شش‌سالگی نیز این میزان محدود باشد.

«الگوی U شکل معکوسی در رابطهٔ بین استرس و بهزیستی وجود دارد. کمی استرس برای رشد مفید است؛ اما استرس زیاد، حاد یا مزمن، زیان‌بار است.»

ده‌ساله بودم که اولین بار فیلم مستهجن تماشا کردم. تصادفاً به وبگاه فیلم‌های مستهجن برخورد کردم و ازروی کنجکاوی به آن برگشتم. این وبگاه سن را راستی‌آزمایی نمی‌کند، به هیچ گذرواژه‌ای نیاز ندارد و حتی از کسی نمی‌پرسد که بیشتر از هجده سال دارد یا نه. پیداکردن این وبگاه آسان است و دوری از آن ناممکن و به نوعی مناسک گذار برای بچه‌های هم‌سن‌وسال من تبدیل شده است که مکرراً سراغش می‌روند. مادرم کجا بود؟ در اتاق کناری و خاطرجمع از اینکه من روزی نُه مدل میوه و سبزی‌جات با رنگ‌های مختلف می‌خورم. حواسش به من بود.