بریده‌هایی از کتاب تنها تو ردیف می‌کنی شعرم را

با شاه و وزیر، می‌شود بازی کرد با رنگ و خمیر، می‌شود بازی کرد وقتی که به عشق می‌رسی، جدی باش کی با دُم شیر می‌شود بازی کرد؟

گر همسفر شقایقی، بسم الله گر با دل خون موافقی، بسم الله تا قله قاف، راهمان طولانی است، ای دوست، اگر که عاشقی، بسم الله.

وقتی که هزار قفل بر در باشد، وقتی که تمام گوش‌ها کر باشد، از عشق چگونه می‌شود حرفی زد، وقتی که سکوت، حرف آخر باشد؟

بازیچۀ یک خوشۀ گندم شده‌ایم آنقدر که محتاج ترحم شده‌ایم اینقدر نگویید زمین خانۀ ماست ما اهل بهشتیم، ولی گم شده‌ایم

اشکی که مدام وقت رفتن می‌ریخت این بار نشانه‌ای است از آمدنت.

از حال و هوای مردنش معلوم است از شدت غصه خوردنش معلوم است کیفیت زندگی هر انسانی از شیوۀ جان‌سپردنش معلوم است.

گنجینۀ ناب گوهرت را بشکن تاجی که نشسته بر سرت را بشکن ای دوست! اگر قرار بر بت‌شکنی است، اول بت محبوب‌ترت را بشکن

بازیچۀ یک خوشۀ گندم شده‌ایم آنقدر که محتاج ترحم شده‌ایم اینقدر نگویید زمین خانۀ ماست ما اهل بهشتیم، ولی گم شده‌ایم

بر بوم، طناب دار باید بکشد یک عاشق بیقرار باید بکشد نقاش تو روزگار سختی دارد، زیرا فقط انتظار باید بکشد.

من، واژه به واژه، محو معنا که تویی من، قطره به قطره، غرق دریا که تویی حق داری اگر نمی‌شناسی من را از من خبری نیست در آنجا که تویی.