بریده‌هایی از کتاب تنها تو ردیف می‌کنی شعرم را

ای اشک، مبادا که سرازیر شوی این بغض قرار است که فریاد شود.

ای اشک، مبادا که سرازیر شوی این بغض قرار است که فریاد شود

از حال و هوای مردنش معلوم است از شدت غصه خوردنش معلوم است کیفیت زندگی هر انسانی از شیوۀ جان‌سپردنش معلوم است.

یک مرتبه اصل ماجرا را گم کرد آن یار همیشه آشنا را گم کرد یک عمر در آغوش خدا بود، ولی تا گفت «خدا کیست؟» خدا را گم کرد...

بعد از تو تمام رازها فاش شدند لب‌ها همه آیینۀ «ای کاش» شدند قبل از تو، تمام شهر شاعر بودند بعد از تو، تمام شهر نقاش شدند...

در چشم تو رودخانه جریان دارد کوهی است که صد چشمۀ جوشان دارد انگار قرار نیست خشکیده شود یک ابر مگر چقدر باران دارد؟

چندی است که من قافیه را باخته‌ام، تنها تو ردیف می‌کنی شعرم را.

چشمان تو بی‌صدا سخن می‌گویند بی‌پرده و بی‌ریا سخن می‌گویند با وحی میانه‌ای ندارند، ولی «بی واسطه با خدا، سخن می‌گویند»

یا غرق شراب کن مرا، یا بشکن.

من، واژه به واژه، محو معنا که تویی من، قطره به قطره، غرق دریا که تویی