بریده‌هایی از کتاب مَی خوش

حیف، حالم را نمی‌فهمد کسی این روزها گوش شیطان کر! یکی را دوست دارم در سکوت

تنها اگر تو بودی و یک استکان چای دنیا نمی‌رسید به آخر برای من

تو نیستی و جهان ایستگاه متروکی است ولی قطارِ زمان می‌رود، نمی‌ماند

خدا می‌خواست من هم مدتی کوتاه، خوش باشم همین که چند روزی دفترم در دست او باشد خدا با خلقِ او، راه سعادت را نشانم داد ولی راضی نشد انگشترم در دست او باشد

چه روزگار غریبی، عجب «بخر بفروش» ی!

نیَم سنگ فلاخن، لیک دارم بخت ناسازی / که بر گرد سر هر کس که گردم دورم اندازد. (صائب تبریزی)

حالا که از دریچۀ مسدود یک قطار داری وداع می‌کنی از دور با خودت

اگر دل دل کنی، از دست من خودکار می‌افتد هوای شعر گفتن از سر عطار می‌افتد چه مضمون‌های بکری در تبسم‌های تو جاری است اگر روزی نخندی، شعر به تکرار می‌افتد پریشان می‌شود این برگ‌های بی‌نشان در باد غزل رم می‌کند، احساس من از کار می‌افتد خیابان ساکت و در خواب سنگین‌اند دکان‌ها خرامان می‌رسی و شور در بازار می‌افتد پریشان می‌شوی، انجیرها دلشوره می‌گیرند انار سرخ لب وا می‌کند، از دار می‌افتد چنان می‌رقصد از شوق حضورت شمس تبریزی که در آن چرخ اول، از سرش دستار می‌افتد چراغ از شرم تو در گوشه‌ای خاموش می‌ماند به شوق دیدن تو ماه از دیوار می‌افتد به دشنامت نیازی نیست، تنها با نگاهی سرد

بیهوده است گفتن ماه و عسل به تو توصیف نامناسب قند و عسل به تو دیوانگی است رد شدن از کوره‌راه ها وقتی رسیده امن‌ترین راه حل به تو تو روح استعاری اشعار حافظی تقدیم کرده هرچه سروده غزل به تو «ما در پیاله عکس رخ یار دیده‌ایم» اینجا اشاره کرده به ضرب المثل، به تو

پریدم ناگهان از خواب، پرسیدی «کجا؟» گفتم: «مگس جایی نخواهد رفتن از دکّان حلوایی»