بریده‌هایی از کتاب بیا مشهد

با علما چه ارتباط خوبی داشت. به تهران و درس برخی علما می‌رفت. با علامه جعفری ارتباط داشت. برای چند شب از شیخ حسین انصاریان دعوت کرد و ایشان را آورد مراغه برای سخنرانی و مراسم روضه.

ایشون علاقه عجیبی به بچه‌های بسیجی داشت. شاید اینقدر که با بسیجی‌ها اُخت بود، با طلبه‌های غیر بسیجی طلبه‌های غیر جبهه‌ای رفیق نبود.

علی خیلی ساده زیست بود. خیلی کم غذا می‌خورد

تمام برنامه‌ریزی‌هایی که می‌کرد در این سمت و سو بود که می‌دونست شهید می‌شه. حتی به من گفت: من یکی از دلایل بزرگی که تا حالا شهید نشدم دعاهای مادرمه. به مادرم گفتم که دیگه برام دعا نکن.

حدود سی سال پیش شهید سیفی به این مسئله رسیده بود که عده‌ای هستند ولو با لباس روحانیت اما با آقا در تضادند و اعتقادشون با ولایت فقیه هم‌سویی و هم خوانی ندارد.

وقتی در یک محفل بود، همه مراقب اعمال خودشان بودند. دوست اگه خدایی باشد انسان را خدایی می‌کند و علی اینگونه بود.

بیشتر مواقع ساکت بود و ماخوذ به حیا. تا نمی‌پرسیدی لب به سخن نمی‌گشود. وقتی هم کلامی بر زبانش جاری بود، سخنانش، سرشار از آموزه بود و نکته‌های سنجیده.

وقتی پیش مادر بود اینقدر خوش برخورد بود که تعجب می‌کردیم. مادر دور سرت بگردم، چیکار می‌کنی، شرمنده‌ام کردی و... جوری برای مادرش زبان می‌ریخت که همه درس می‌گرفتند که آدم با پدر و مادر چطور صحبت کند.

مراقبت از چشم او فوق‌العاده بود. در کوچه و خیابان، سرش را پایین میانداخت و اصلاً بلند نمی‌کرد. وقتی منزل ما می‌آمد، هنگام رفتن همینطور که سرش پایین بود چقدر از مادرم تشکر می‌کرد.

بیشتر لبخند برلبانش بود. خیلی سریع با افراد جوش می‌خورد و آن‌ها را جذب می‌کرد. مکروهات را انجام نمی‌داد.

سعی کردم تمام رفتارهای علی را به عنوان یک الگو برای خودم در نظر بگیرم. مثلاً وقتی با کسی همراه بود، یکبار ندیدم که اخم کند و برخورد تند داشته باشد. اصلاً دنیا را لایق این نمی‌دانست که برایش اخم کند.

هر گاه لازم می‌دید با زبانی بسیار دلسوزانه تذکر لسانی می‌داد. و از آنجایی که خود عامل بود و از روی مهر و دلسوزی تذکر می‌داد، واقعاً تأثیرگذار بود.

اهل شور بود اهل شعور بود. اهل خدمت بود. واقعاً ساده و بی‌ریا به همه خدمت می‌کرد.

عاشق محو جمال معشوق خویش است و بغیر او نگریستن را بر خویش حرام می‌داند.

بیشتر مواقع ساکت بود و ماخوذ به حیا. تا نمی‌پرسیدی لب به سخن نمی‌گشود. وقتی هم کلامی بر زبانش جاری بود، سخنانش، سرشار از آموزه بود و نکته‌های سنجیده.

علی یک پاش تو حوزه بود یک پاش تو جبهه. بهش می‌گفتیم: علی بشین تو حوزه درس بخون دیگه، می‌گفت: آخه بخونی و عمل نکنی که فایده نداره.

کنار علی هیچوقت احساس خستگی و دلتنگی نمی‌کردیم. همیشه فضا را از خشکی درمی‌آورد.

امر به معروف را باعمل به شخص نشان می‌داد، خیلی کم با زبان به معروف امر می‌کرد.

بچه‌های رزمنده با علی خیلی انس داشتند. جذبه علی در اخمش نبود، بلکه لبخندش بود که جذب می‌کرد. او بسیار خوش رفتار بود.

در طول سالیانی که با ایشان ارتباط داشتم، نقطه سیاه یا خاکستری در رفتار او مشاهده نکردیم، هرچه بود سفیدی بود.