بریده‌هایی از کتاب دیوان حافظ

حافظ از باد خزان در چمن دهر مرنج فکر معقول بفرما گل بی خار کجاست

نکته‌ها هست بسی محرم اسرار کجاست

صلحی کن و بازآ که خرابم ز عتابت

ترسم این قوم که بر دردکشان می‌خندند در سر کار خرابات کنند ایمان را

حافظا می خور و رندی کن و خوش باش ولی دام تزویر مکن چون دگران قرآن را

ما را بر آستان تو بس حق خدمت است

ظل ممدود خم زلف توام بر سر باد کاندر این سایه قرار دل شیدا باشد چشمت از ناز به حافظ نکند میل آری سرگرانی صفت نرگس رعنا باشد

سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد به دست مرحمت یارم در امیدواران زد

غزل شمارهٔ ۱۸ ساقیا آمدن عید مبارک بادت وان مواعید که کردی مرواد از یادت در شگفتم که در این مدت ایام فراق برگرفتی ز حریفان دل و دل می‌دادت برسان بندگی دختر رز گو به درآی که دم و همت ما کرد ز بند آزادت شادی مجلسیان در قدم و مقدم توست جای غم باد مر آن دل که نخواهد شادت شکر ایزد که ز تاراج خزان رخنه نیافت بوستان سمن و سرو و گل و شمشادت چشم بد دور کز آن تفرقه‌ات بازآورد طالع نامور و دولت مادرزادت حافظ از دست مده دولت این کشتی نوح ور نه طوفان حوادث ببرد بنیادت

ساقی به نور باده برافروز جام ما مطرب بگو که کار جهان شد به کام ما ما در پیاله عکس رخ یار دیده‌ایم ای بی‌خبر ز لذت شرب مدام ما هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق ثبت است بر جریده عالم دوام ما چندان بود کرشمه و ناز سهی قدان کاید به جلوه سرو صنوبرخرام ما ای باد اگر به گلشن احباب بگذری زنهار عرضه ده بر جانان پیام ما گو نام ما ز یاد به عمدا چه می‌بری خود آید آن که یاد نیاری ز نام ما مستی به چشم شاهد دلبند ما خوش است زان رو