بریده‌هایی از کتاب دیوان حافظ

دایما یک سان نباشد حال دوران غم مخور

گفتی که پس از سیاه رنگی نبود پس موی سیاه من چرا گشت سفید

منم که شهره شهرم به عشق ورزیدن منم که دیده نیالوده‌ام به بد دیدن وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم که در طریقت ما کافریست رنجیدن به پیر میکده گفتم که چیست راه نجات بخواست جام می و گفت عیب پوشیدن

در کم خردی از همه عالم بیشم

گویند سنگ لعل شود در مقام صبر آری شود ولیک به خون جگر شود

چنان نماند چنین نیز هم نخواهد ماند

دل می‌رود ز دستم صاحب دلان خدا را دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

در اندرون من خسته دل ندانم کیست که من خموشم و او در فغان و در غوغاست

بکن معامله‌ای وین دل شکسته بخر

با دلارامی مرا خاطر خوش است کز دلم یک باره برد آرام را