بریده‌هایی از کتاب دیوان حافظ

دایما یک سان نباشد حال دوران غم مخور

گفتی که پس از سیاه رنگی نبود پس موی سیاه من چرا گشت سفید

منم که شهره شهرم به عشق ورزیدن منم که دیده نیالوده‌ام به بد دیدن وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم که در طریقت ما کافریست رنجیدن به پیر میکده گفتم که چیست راه نجات بخواست جام می و گفت عیب پوشیدن

در کم خردی از همه عالم بیشم

گویند سنگ لعل شود در مقام صبر آری شود ولیک به خون جگر شود

چنان نماند چنین نیز هم نخواهد ماند

دل می‌رود ز دستم صاحب دلان خدا را دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

در اندرون من خسته دل ندانم کیست که من خموشم و او در فغان و در غوغاست

بکن معامله‌ای وین دل شکسته بخر

با دلارامی مرا خاطر خوش است کز دلم یک باره برد آرام را

تو و طوبی و ما و قامت یار فکر هر کس به قدر همت اوست

ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد دل رمیده ما را رفیق و مونس شد نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت به غمزه مسئله آموز صد مدرس شد

دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نرفت دایما یک سان نباشد حال دوران غم مخور هان مشو نومید چون واقف نه‌ای از سر غیب باشد اندر پرده بازی‌های پنهان غم مخور

رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند چنان نماند چنین نیز هم نخواهد ماند

خرقه پوشی من از غایت دین داری نیست پرده‌ای بر سر صد عیب نهان می‌پوشم

حافظا چون غم و شادی جهان در گذر است بهتر آن است که من خاطر خود خوش دارم

من نه آنم که دگر گوش به تزویر کنم

مرا می‌بینی و هر دم زیادت می‌کنی دردم تو را می‌بینم و میلم زیادت می‌شود هر دم

حافظ وظیفه تو دعا گفتن است و بس دربند آن مباش که نشنید یا شنید

ما را ز خیال تو چه پروای شراب است خم گو سر خود گیر که خمخانه خراب است