بریده‌هایی از کتاب بادیگارد

«من فقط به‌خاطر اینکه کسی دوستم نداره، از خودم شدیداً متنفرم.»

چون یه سری چیزها که خراب می‌شن، دیگه نمی‌شه درستشون کرد.»

زندگی واقعاً ناعادلانه‌ست. جدید نیست.

«این زندگیه و اگه باهوش باشی، ازش استفاده می‌کنی تا قوی‌تر بشی.»

حدس می‌زنم تنها راهی که درد می‌توانست خود را به بیرون هدایت کند این بود که ذوب و به اشک تبدیل شود. حس کردم که چشمانم را می‌سوزاند.

او کتاب‌خوانی با سرعت برق‌وباد بود و می‌توانست کل یک کتاب را یک‌روزه تمام کند.

خیلی ساده است که فکر کنید بقیه هیچ مشکلی در زندگی‌شان ندارند.

تو دوستی‌مون رو غارت کردی. اعتمادی رو که بهت داشتم بمب‌بارون کردی. تو مثل بمب هسته‌ای اعتمادم رو به انسانیت منفجر کردی.

چیزی که می‌خوای و چیزی که به دست می‌آری زیاد یکی نیستن

او بی‌نقص نیست. ولی برای اینکه دوست‌داشتنی باشید، مجبور نیستید بی‌نقص باشید.

چیزی که می‌خوای و چیزی که به دست می‌آری زیاد یکی نیستن

چطور می‌توانید از کسی محافظت کنید که مضطربتان می‌کند؟

مگر ستارگان سینمایی به همین دلیل ساخته نمی‌شدند؟ تا فانتزی بقیهٔ ما باشند؟ تا روی کاپ‌کیکِ زندگی دراژه‌های خیالی بریزند.

منظورم این است که او بی‌نقص نیست. ولی برای اینکه دوست‌داشتنی باشید، مجبور نیستید بی‌نقص باشید.

او می‌گوید که گم شدن در تاریکی مجبورش کرده به دنبال نور بگردد.

«اوضاع بهتر می‌شه ویلبر. اوضاع بهتر می‌شه، بعد به هم می‌ریزه و بعد دوباره بهتر می‌شه. این ریتم زندگیه. برای همه همین‌طوره.»

«تظاهر به تنفر ازت خیلی خسته‌کننده‌ست.»

معمولاً وقتی کسی را برای آخرین بار می‌بینید، نمی‌دانید که آخرین بار است.

عشق شما را گیج می‌کند. عشق قدرت تصمیم‌گیری‌تان را تضعیف می‌کند. عشق شما را به‌واسطهٔ اشتیاق زیاد از مسیر خارج می‌کند؛ یا این‌طور می‌گویند.

«من این رو دوست دارم که همیشه ازم تشکر می‌کنه. برای همه‌جور چیزی. چیزهایی که هیچ‌وقت انتظار نداشتم کسی بابتشون ازم تشکر کنه.»