بریده‌هایی از کتاب شهیدان زنده

شهدا زنده اند چون عاشقند و عاشق هرگز نمی‌میرد.

ببین رو سنگ قبرش چی نوشته: «ای برادر به کجا می‌روی؟ کمی درنگ کن، آیا با خواندن یک فاتحه‌ای تنها، بر سر مزار من و امثال من، مسئولیتی را که با رفتن خود بر دوش تو گذاشته‌ایم از یاد خواهی برد؟ ما نظاره گر خواهیم بود که تو با این مسئولیت سنگین چه می‌کنی؟»

بعد ادامه داد: بابا به مردم بگو که خدا این طرف، حتی به اندازهٔ یک ذره نوری که می‌بینید از حق الناس نمی‌گذره، بهشون بگو حق‌الناس را جدی بگیرند

اگر راه افتادید تا سری به دیوار نوشت‌های قدیم بزنید و بوی شهید را آنجا بجویید ما را همسفر کنید...

اولیاءالله کسانی‌اند که از آزمایش‌های سخت الهی با موفقیت بیرون آمده، ارزش، اعتبار و ایستادگی خویش را برای رسیدن به درجه بلند دوستی الهی به اثبات رسانده‌اند دراین میان کسی که در جهاد به رویش باز شده باشد به دوستی خاص می‌رسد... کسی که از جهاد شانه خالی کرده و برای سالم ماندن، خویش را محفوظ نگهداشته، باید بداند این گریز او را به درجات وحشتناکی از پستی و حقارت کشانده، زندگی ننگینی را به او هدیه خواهد کرد... خوشا به حال شما که در زمرۀ دوستان مخصوص خداوند هستید و درهای بهشت را به روی خویش گشوده‌اید. لباس برازندۀ تقوا بر شما مبارک باد! از زره الهی که به تن دارید و سپر قوی خداوندی که به دست دارید، سخت محافظت کنید.

«همین الان حضرت ولی عصر (عج) تشریف آورده بود در اتاق من و با هم صحبت کردیم. پسرم که حال منقلبی داشت ادامه داد: اول خوشحالم که سعادت دیدار مولایم نصیبم شد، دوم اینکه آقا مرا به عنوان سرباز اسلام بشارت دادند و سرانجام کارم را شهادت در راه خدا نوید دادند. »

قبر وسط پارک نهج البلاغه تهران متعلق به شهید حمید رضا ملاحسنی است.

دو بسیجی دلاور، دو بردار «علی اکبر و عزت الله» فرزندان «حسین کیخا»

اسم مادر من شِکر و پدرم مش عباس است. خانه مان هم روستای عبدالله آباد دامغان است

اما سردار شهید ابراهیم موسی پسندی در فرازهایی از مناجاتش می‌نویسد: اگر یک روز دل‌تان هوای شهید کرد، ما را هم به دلتان راه دهید ...