بریده‌هایی از کتاب رهنمای طریق

اگر بتوان تقیّد به بیداری سحر داشت، بسیار مؤثر خواهد بود. امّا اگر به هردلیل امکان آن وجود نداشت، می‌بایست در طول روز قضای نماز شب را به‌جا آورد

اگر صد مرتبه نیز شکست خوردید، ناامید نشوید که خدای متعال بنده‌ای را که بسیار توبه می‌کند دوست دارد.

امّا وقتی که انسان مدّتی با یک نعمت زندگی می‌کند، آن را از یاد می‌بَرد. حتّی ممکن است بارها نیز به یاد آن نعمت بیفتد و شکر نکند و همین فراموشی، نعمت را از آدم خواهد گرفت

هرروز به امام ‌زمان (ع) خالصانه و باتوجّه کامل متوسّل شوید که همین دوای اصلی شماست و عنایت ایشان حلّال اصلی مشکلات است.

اگر نماز انسان درست شود، مثل این است که یک پشتیبانِ محکمی پیدا کرده و همین نماز او را از فحشا و منکر باز می‌دارد.

دلیل عقب‌گرد انسان، چیزی جز انجام گناه نمی‌تواند باشد. لذا اگر آدم گناهی انجام ندهد، به هیچ‌وجه به‌سمت عقب نخواهد رفت.

به‌نظر من، بهترین ذکر برای ما ذکر استغفار، مانند «أستَغفِرُ اللهَ و أسئَلُهُ التَّوبَة» یا «أستغفراللهَ ربّی و أتوبُ إلَیه» است که توصیه شده در تمام اوقات شبانه روز، با توجّه و بسیار این ذکر را تکرار نمایید. به‌عنوان مثال از حضرت‌امام‌کاظم (ع) نقل شده که فرمودند: من هر روز پنج‌هزار مرتبه استغفار می‌کنم.

نفی خواطر به‌معنای نفی خاطره‌ی گناهان گذشته و نفی نیّت و فکر گناهان در زمان حال، و در مرحله‌ی آخر، فراموشیِ هرچیز و هرکس جز خداوند متعال است

پس از هر نماز، یک مرتبه آیة الکرسی، سپس تسبیحات حضرت زهرا، بعد سه مرتبه سوره‌ی توحید را خوانده و سه مرتبه صلوات بفرستید و در پایان سه مرتبه آیه‌ی سه سوره‌ی طلاق را قرائت نمایید. عدم درماندگی در زندگی یکی از اثرات مهمّ این عمل است.

از همه مهم‌تر اینکه آدم وقتی شب می‌خوابد یا روز قبل خیال می‌کند که من نماز صبح بیدار می‌شوم و نقشه می‌کشد و به‌طور جدّی إن‌شاءالله نمی‌گوید و فکر نمی‌کند که تا خدا نخواهد بیداری ممکن نیست و بر خود تکیه دارد، لذا گرفتار می‌شود. بسیاری از اوقات آدم با خیالات بی‌خود گرفتار می‌شود. این را بسیار مواظبت کنید.

اگر دغدغه‌ی شما کثرت عبادت است اصلاً دغدغه‌ی خوبی نیست. زیادتی اعمال خوب و کثرت عبادات، به هیچ‌وجه مطلوب نیست و باید تمام تلاش انسان در درستی و توجّه به عمل باشد؛ زیرا هدفِ مطلوب، عملِ صالح و مقبول است، نه اعمال کثیر

برای اینکه نوع‌دوستی در ما به‌وجود آید، باید چه کرد؟ آدمی که زحمت کشیده و تربیت شده است و مردم را به‌خاطر خدا دوست دارد، به نوع‌دوستی واقعی خواهد رسید. هرکسی ممکن است عیوبی داشته باشد که انسان رغبت به دوستی او پیدا نکند. این دوستی، دوستی‌ای طبیعی است که در آن اگر دوست من، یک‌مرتبه حرفی مخالف من بزند، ممکن است به دشمنی تبدیل شود. امّا اگر انسان، تربیت شده باشد، ناگزیر دوستی‌های او نیز فقط به‌خاطر خداوند متعال خواهد بود و در نتیجه، این دوستی با هیچ حادثه‌ای تبدیل به تنفّر و دشمنی نخواهد شد.

نماز، عصاره و خلاصه‌شده‌ی رفتار و اعمال ما در طول روز است.

اگر بتوانید چشم خودتان را کنترل کنید، إن‌شاءالله حضور قلبتان در نماز بیشتر می‌شود.

اوّلین عامل عدم حضور قلب، چشم ماست. کسی که چشمش هر زن و مرد، هرمنظره، هرعکس و فیلمی را مشاهده می‌کند، نمی‌تواند نماز خوبی بخواند.

آیا آنچه که در مورد نحوست ماه صفر المظفّر آمده، معتبر است؟ در اسناد و منابع مذهبی ماه نحس وجود ندارد، جز اینکه برخی علمای گذشته به این مطلب اشاره فرموده‌اند. در هر صورت ماه صفر ماه مصیبت، رنج و اندوه اهل‌بیت (ع) است و این جهت نباید فراموش شود و مهم است.

زیادتی اعمال خوب و کثرت عبادات، به هیچ‌وجه مطلوب نیست و باید تمام تلاش انسان در درستی و توجّه به عمل باشد؛ زیرا هدفِ مطلوب، عملِ صالح و مقبول است، نه اعمال کثیر. آنچه بنده در مرحله‌ی اوّل پیشنهاد می‌کنم، ترک معصیت کبیره و صغیره است که جدّی‌ترین شرط عمل صالح و درست است و در مرحله‌ی دوم، جبران خرابی‌های گذشته است؛ مانند نمازهای قضاشده، روزه‌های قضاشده، غیبت، تهمت، تحقیر و تمسخر، بدهکاری‌های مالی و... همه‌ی این‌ها باید جبران شود و حلالیت طلبیده شود. ترک گناه و جبران گذشته، مقدّمه‌ای است برای اینکه عمل، درست و مقبول شود و آن‌گاه که عمل انسان مقبول شد، برای او خستگی به بار نمی‌آورد و نتیجه‌بخش خواهد بود.

راستی اگر کسی مسؤولیت کاری را به‌عهده بگیرد، به‌ویژه اگر کار، کار فرهنگی باشد و پای فکر، عقیده و سرنوشت بچه‌های مردم در میان باشد، چگونه می‌تواند جواب‌گوی افت تحصیلی و یا بدتر از آن مشکلات اخلاقی آن‌ها باشد؟ پیامبر (ص) فرموده است: «کلُّکمْ رَاعٍ وَ کلُّکمْ مَسْئُولٌ عَنْ رَعِیتِه» بگذریم.