بریده‌هایی از کتاب پسرک فلافل‌‌فروش

یه شعر زیبا هست که مداح‌ها می‌خونن، می‌خوام توی تشییع جنازه تو این شعر رو بخونم.‌ هادی منتظر شعر بود که گفتم: جنازه‌ام رو بیارین، بگید فقط به زیر لب حسین (ع) ... هادی خیلی خوشش آمد. عجیب بود که چند روز بعد درست در زمان تشییع، به یاد این مطلب افتادم. یک‌باره مداح مراسم تشییع شروع به خواندن این شعر زیبا کرد.

درست در روز ۱۹ بهمن ۱۳۹۳، یعنی یک هفته قبل از شهادت. وصیت‌نامهٔ کاملی نوشت که توصیه‌های بسیار خوبی در آن داشت. عجیب اینکه بیشتر درخواست‌هایی را که او در وصیتنامه آورده بود به طرز عجیبی اجرا شد.

پیکر او در همهٔ حرمین طواف داده شد و این‌گونه با شکوه در ابتدای وادی‌السلام به خاک سپرده شد.

بعد از نماز بود که دیگر‌ هادی را ندیدم. تا اینکه هفتهٔ بعد یکی از دوستان به مسجد آمد و خبر شهادت او را اعلام کرد. من به اعلامیهٔ او نگاه کردم. تصویر خودش بود اما نوشته بود: شیخ‌ هادی ذوالفقاری. اما من او را به نام ابراهیم تهرانی می‌شناختم. بعدها شنیدم که یکی از دوستان شهید او «ابراهیم ‌ هادی» نام داشت و‌ هادی به او بسیار علاقه‌مند بود.

هادی شجاعانه جلو می‌رفت و فریاد می‌زد: لاتخف، لاتخف ماکوشیئ ... نترس، نترس چیزی نیست.

می‌گفت: جبههٔ اینجا حال و هوای دفاع مقدس ما را دارد. این بچه‌ها مثل بسیجی‌های خود ما هستند.

روز یکشنبه شهید شد و شب جمعه در کربلا و نجف تشییع شد. درست در اولین روز فاطمیه!

من همه گونه انسان دیده‌ام. با افراد زیادی برخورد داشته‌ام. اما بدون اغراق می‌گویم که مثل شیخ‌ هادی را کمتر دیده‌ام. انسان مؤمن، صالح، عابد، زاهد، متواضع، شجاع و... او برای جمع ما خیر محض بود.

کارهای او مرا یاد حدیث امام کاظم (ع) در بحارالانوار، ج ۷۵، ص ۳۷۹ انداخت که فرمودند: همانا مُهر قبول اعمال شما، برآوردن نیازهای برادرانتان و نیکی کردن به آنان در حد توانتان است و الّا (اگر چنین نکنید)، هیچ عملی از شما پذیرفته نمی‌شود.

می‌گفت: در روایات اسلامی بیکاری بدترین حالت یک جوان به حساب می‌آید. بیکاری هزاران مشکل و گناه و ... را در پی خود دارد.

روایت از حضرت علی (ع) داریم که همه اعمال نیک و حتی جهاد در راه خدا در مقایسه با امر به معروف و نهی از منکر، مثل قطره در مقابل دریاست.

هادی مصداق واقعی همان حدیثی بود که می‌فرماید:‌ مؤمن شادی‌هایش در چهره‌اش و حزن و اندوهش در درونش می‌باشد.

دنبال شُهرتیم و پی اسم و رسم و نام غافل از اینکه فاطمه (س) گمنام می‌خرد

آری، نسل سوم انقلاب ما اگر چه ابراهیم ‌ هادی ندارد، جوانانی دارد که کپی برابر اصل شهدای جنگ تحمیلی هستند، کپی برابر اصل شهید‌ هادی ...

من شاهد بودم که برخی دوستان مسجدی ما به دنبال استخدام دولتی و پشت میز نشینی بودند و می‌گفتند تا کار دولتی برای ما فراهم نشود سراغ کار دیگری نمی‌رویم. آن‌ها شخصیت‌های کاذب برای خودشان درست کرده بودند و می‌گفتند خیلی از کارها در شأن ما نیست! اما‌ هادی این‌گونه نبود. شخصیت کاذب برای خودش نمی‌ساخت. او برای رهایی از بیکاری کارهای زیادی انجام داد. مدت‌ها با موتور، کار پیک انجام می‌داد. در بازار آهن مشغول بود و... می‌گفت: در روایات اسلامی بیکاری بدترین حالت یک جوان به حساب می‌آید. بیکاری هزاران مشکل و گناه و ... را در پی خود دارد.

اما‌ هادی مصداق واقعی همان حدیثی بود که می‌فرماید:‌ مؤمن شادی‌هایش در چهره‌اش و حزن و اندوهش در درونش می‌باشد. همهٔ رفقای ما او را به همین خصلت می‌شناختند. اولین چیزی که از‌ هادی در ذهن دوستان نقش بسته، چهره‌ای بود که با لبخند آراسته شده.

وقتی می‌خواستیم از بیمارستان مرخص شویم، تقویم را دیدم که نوشته بود: شهادت امام محمد‌ هادی (ع). برای همین نام او را محمدهادی گذاشتیم. عجیب است که او عاشق و دلدادهٔ امام‌ هادی شد و در این راه و در شهر امام‌ هادی (ع) یعنی سامرا به شهادت رسید.

کمتر از یک سال در حوزه بود

مدتی بعد مدارس باز شد. من فکر کردم که‌ هادی فقط در تابستان می‌خواهد کار کند، اما او کار را ادامه داد! فهمیدم که ترک تحصیل کرده.

پسرک فلافل‌فروش همان‌ هادی ذوالفقاری بود که سید علی مصطفوی او را جذب مسجد کرد و بعدها اسوه و الگوی بچه‌های مسجدی شد.