بریده‌هایی از کتاب پسرک فلافل‌‌فروش

به نام‌گذاری یکی از خیابان‌های بغداد به نام امام خمینی (ره) اشاره کرده و می‌گوید: این‌ها همه بیانگر این مطلب است که تفکر انقلاب اسلامی ایران به دل همهٔ مردم کشورهای مردمی خاورمیانه صادر شده. از لبنان و سوریه و فلسطین تا عراق و یمن و...

شکی نبود که دولت مردمی سوریه تاوان حمایت از محور مقاومت را پرداخت می‌کرد.

یک بار از او پرسیدم: تو که شهریه نمی‌گیری، برای کار هم مُزد نمی‌گیری، پس برای غذا چه می‌کنی؟ گفت: بیشتر روزهای خودم را با چای و بیسکویت می‌گذرانم! با این حال، روزبه‌روز حالات معنوی او بهتر می‌شد. از آن طلبه‌هایی بود که به فکر تهذیب نفس و عمل به دستورات دین هستند.

استخاره کردم با این نیت که می‌خواهم این آقا را خوب بزنم، آیا خوب است یا نه؟ خیلی خوب آمد.

هادی آن‌قدر زندگی در نجف را دوست داشت که می‌گفت: بیایید همه برویم آنجا زندگی کنیم. آنجا به آدم آرامش واقعی می‌دهد. می‌گفت قلب آدم در نجف یک جور دیگر می‌شود.

گفت: خیلی از وضعیت حجاب خانم‌ها توی تهران ناراحتم. وقتی آدم توی کوچه راه می‌ره، نمی‌تونه سرش رو بالا بگیره. بعد گفت: یه نگاه حرام آدم رو خیلی عقب می‌اندازه. اما در نجف این مسائل نیست. شرایط برای زندگی معنوی خیلی مهیاست.

می‌گفت:‌ آدمی که ساکن نجف شده نمی‌تواند جای دیگری برود. شما نمی‌دانید زندگی در کنار مولا چه لذتی دارد.

هادی می‌گفت: من عاشق جُون، غلام آقا ابا عبدالله (ع)، هستم. جُون در روز عاشورا به آقا حرف‌هایی زد که حرف دل من به مولا است. او از سیاه بودن و بدبو بودن خودش حرف زد و اینکه لیاقت ندارد که خونش در ردیف خون پاکان قرار گیرد. من هم همین‌گونه‌ام. نه آدم درستی هستم. نه...

وقتی صبح‌ها برای نماز به مسجد می‌آمد. بعد از نماز صبح در گوشه‌ای از مسجد به سجده می‌رفت و در سجده کل زیارت عاشورا را قرائت می‌کرد.

اما بیشترین احتیاط او دربارهٔ غذا بود. هر غذایی را نمی‌خورد. البته دستور دین نیز همین است. برخی از بزرگان به غذایی که تهیه می‌شد دقت می‌کردند. در قرآن نیز با این عبارت به این موضوع تأکید شده: پس انسان باید به غذای خودش (و اینکه از چه راهی به دست آمده) بنگرد. در تهران وقتی غذایی تهیه می‌کردیم می‌گفت: از کجا آمده؟ چه کسی پخته؟

زیارت حسین بن علی (ع) بر هر کسی که (ایشان) را از سوی خداوند، (امام) می‌داند لازم و واجب است. هر که تا هنگام مرگ، به زیارت حسین (ع) نرود، دین و ایمانش نقص دارد.

امام صادق (ع) فرموده‌اند: هر کس به زیارت امام حسین (ع) نرود تا بمیرد، درحالی‌که خود را هم شیعهٔ ما بداند، هرگز شیعهٔ ما نیست. و اگر از اهل بهشت هم باشد، او مهمان بهشتیان است.

باید برای خدا کار کرد، خدا خودش هوای ما را دارد.

هادی مثل ما نبود که تا یک اتفاقی می‌افتد بیاید برای همه تعریف کند. هیچ وقت از اتفاقات نگران‌کننده حرف نمی‌زد. آرامش در کلامش جاری بود.

وقتی که شخصی از زحمات او تشکر می‌کرد، می‌گفت: خرمشهر را خدا آزاد کرد! یعنی ما کاری نکرده‌ایم. همه‌کاره خداست و همهٔ کارها برای خداست.

گاهی به شوخی می‌گفت: من دو هزار تا یا حسین (ع) حفظ هستم.

همانا مُهر قبول اعمال شما، برآوردن نیازهای برادرانتان و نیکی کردن به آنان در حد توانتان است و الّا (اگر چنین نکنید)، هیچ عملی از شما پذیرفته نمی‌شود.

از خدا خواسته‌ام همیشه جیبم پر پول باشد تا گره از مشکلات مردم بگشایم.

نمایشگاه شهدا در داخل میدان برقرار بود. تمام دوستانش رفتند اما‌ هادی مانده بود تا مراقب وسایل و لوازم نمایشگاه باشد.

هادی گفت: بچه‌ها حالش رو دارید بریم زیارت؟ گفتیم: کجا؟! وسیله نداریم. هادی گفت: من می‌رم ماشین بابام رو می‌یارم. بعد با هم بریم زیارت شاه‌عبدالعظیم (ع).