بریده‌هایی از کتاب ۵ زبان عشق

اغلب مشکلات جنسی در زندگی مشترک، ارتباط خیلی کمی به روش‌ها و نحوه‌ی انجام آن دارد و کلا ریشه در رفع نشدن نیازهای احساسی دارد.

کارهایی که ما قبل از شروع زندگی زیر یک سقف انجام می‌دهیم، دلیل بر این نیست که بعد نیز همان کارها را انجام دهیم. در آن زمان ما در حال و هوای عاشقی هستیم اما بعد همان آدمی می‌شویم که قبل از عاشقی بوده‌ایم.

ما تحت تاثیر شخصیت خود هستیم اما تحت امر آن نیستیم.

خیلی از ما گوش دادن را به خوبی بلد نیستیم. بیشتر بلدیم فکر کنیم و حرف بزنیم.

در عشق بدی‌ها و اشتباهات فراموش می‌شود. در عشق شکست‌های گذشته یادآوری نمی‌شود. هیچ کدام از ما کامل نیستیم. هیچ یک از ما در زندگی مشترک همیشه بهترین کار یا کار درست را انجام نمی‌دهیم. گاهی کارهایی می‌کنیم یا حرف‌هایی می‌زنیم که موجب رنجش همسرمان می‌شود. نمی‌توان گذشته را پاک کرد، فقط می‌توانیم اعتراف کنیم و بپذیریم که اشتباه کرده‌ایم. می‌توانیم طلب بخشش کنیم و سعی کنیم در آینده متفاوت و بهتر عمل کنیم. برای جبران و تسکین درد همسرمان باید به اشتباه خود اعتراف کنیم و از او معذرت خواهی کنیم.

بخشش راه عشق است.

منظور من این نیست برای اینکه همسرتان درخواست شما را اجابت کند، چاپلوسی کنید. هدف عشق، رسیدن به چیزی که خود شما می‌خواهید نیست بلکه رسیدن به چیزی است که به نفع معشوق شما است. در واقع وقتی همسرمان از ما تعریف و تشکر می‌کند، انگیزه‌ی ما برای جبران کردن و انجام کاری برای او بیشتر می‌شود.

اشتباه ما این است که فکر می‌کنیم این احساسات تا ابد باقی خواهند ماند. اما این احساسات قرار نیست تا ابد باقی بمانند. در کتابچه‌ی راهنمای عشق، این بخش فقط یک مقدمه است. اصل کتاب، عشق عاقلانه و ارادی است. این نوع عشق، عشقی است که عقل همیشه از ما می‌خواسته است. این عشق ارادی است.

برای داشتن سلامت احساسی نیاز به عشق باید رفع شود.

تحقیقات نشان می‌دهد راه سوم و بهتری نیز وجود دارد: حال و هوای عاشقی را یک احساس قوی موقتی بدانیم و با همسر خود به دنبال عشق واقعی باشیم. این نوع عشق ذاتا احساسی است اما وسواس ذهنی به همراه ندارد. عشقی است که عقل و احساس را متحد می‌کند. این عشق، عشقی آگاهانه و عاقلانه است، به نظم احتیاج دارد و نیاز به رشد فردی در آن مورد توجه قرار می‌گیرد. اساسی‌ترین نیاز ما عاشق شدن نیست، بلکه صادقانه مورد عشق فرد دیگری قرار گرفتن است. عشقی که بر پایه منطق و انتخاب است نه غریزه. من نیاز دارم مورد عشق فردی قرار بگیرم که خودش انتخاب کرده است که عاشق من باشد، فردی که درون من چیزی می‌بیند که بخاطر آن عاشقم باشد.

آمارها نشان می‌دهند که نرخ طلاق در ازدواج دوم بیشتر از ازدواج اول، و در ازدواج سوم نیز بیشتر از ازدواج دوم است. بنظر می‌رسد این طرز فکر که ازدواج دوم موفق خواهد بود چندان معتبر و قابل قبول نیست.

مردم به زبان‌های عشق متفاوتی صحبت می‌کنند. بسیاری از ما زبان والدین یا خویشاوندان خود را یاد می‌گیرم که همان زبان مادری یا زبان اصلی ماست. بعدا ممکن است زبان‌های دیگری هم بیاموزیم که زبان‌های دوم ما هستند. ما زبان مادری خود را راحت‌تر صحبت می‌کنیم و می‌فهمیم. هر چه بیشتر از زبان دوم خود استفاده کنیم، راحت‌تر می‌توانیم با آن مکالمه کنیم. اگر فقط با زبان اصلی خود صحبت کنیم و با فردی روبرو شویم که با زبانی متفاوت از ما صحبت می‌کند، ارتباط ما محدود خواهد شد. آنگاه مجبوریم به زبان اشاره یا رسم شکل و یا... متکی شویم. می‌توانیم ارتباط برقرار کنیم، اما به شکلی بسیار بد. تفاوت زبانی بخشی از فرهنگ بشریت است. اگر می‌خواهیم ورای مرزهای فرهنگی ارتباط موثری داشته باشیم باید زبان افرادی که می‌خواهیم با آنها صحبت کنیم را یاد بگیریم.

عشق گذشته را پاک نمی‌کند، اما آینده را تغییر می‌دهد

بی توجهی به زبان عشق همسر مثل بی توجهی به نیازهای یک باغ است. اگر به آن آب و کود ندهیم، دچار مرگ تدریجی می‌شود. وقتی از زبان عشق همسرمان سوءاستفاده کنیم، یعنی از آن برای نارحت کردنش استفاده کنیم، مثل این است که با یک اره هر درختی در باغ هست را قطع کنیم. زبان‌های عشق نسبت به استفاده‌ی فریبکارانه از آنها آسیب پذیرند. اینکه حرف‌هایی را که همسرتان دوست دارد بشنود، صرفا بخاطر ترغیب او به آمیزش جنسی به او بگویید، کاملا اشتباه است. همچنین کمک به او در انجام کارهای منزل فقط به خاطر اینکه شما را تحسین کند.

اگر او به رابطه‌ی عاشقانه‌ی دیگری فکر کرده باشد، چه از روی عشق باشد و چه نباشد، احتمالا با خودش اینگونه استدلال می‌کند که شما خیلی دیر به فکر بهبود زندگی افتاده‌اید و تلاش‌هایتان دیگر تاثیری ندارد.

چیزی که باعث می‌شود یک نفر احساس عشق کند، همیشه همان چیزی نیست که طرف مقابل هم با همان چیز عشق را حس می‌کند.

بخشش یک احساس نیست، یک الزام است.

نمی‌توان گذشته را پاک کرد، فقط می‌توانیم اعتراف کنیم و بپذیریم که اشتباه کرده‌ایم.

اساسی‌ترین نیاز ما عاشق شدن نیست، بلکه صادقانه مورد عشق فرد دیگری قرار گرفتن است. عشقی که بر پایه منطق و انتخاب است نه غریزه.

ند. با میزان کافی عشق و علاقه، کودک به یک بزرگسال مسئولیت‌پذیر تبدیل خواهد شد. بدون آن عشق، از لحاظ احساسی و اجتماعی دچار مشکل خواهد شد. به گفته‌ی دکتر راس کمپبل،