بریده‌هایی از کتاب تاریخچه خوشبختی

گاهی خوشبختی وقتی که مستقیمآ هدفت رسیدن به خوشبختی نیست آسانتر به دست می‌آید.

افلاطون علی‌الخصوص از چنین نتیجه‌ای ناخرسند بود. به تصویری بنگریم که او از «انسان دموکراتیک» به دست می‌دهد: هر روز را در خدمت هوسی که بر حسب اتفاق همان روز سر برداشته است می‌گذراند: روزی به باده‌خواری می‌نشیند و گوش به نوای نی می‌دهد، روزی دیگر جز آب نمی‌نوشد و از خوردن می‌پرهیزد تا لاغر شود. گاه به ورزش روی می‌آورد و گاهی دیگر دست به هیچ کاری نمی‌زند و همه امورش را معطّل می‌گذارد. گاه هم چنان وانمود می‌کند که گویی با دانش و فلسفه سروکار پیدا کرده است. بیشتر اوقات به سیاست دلبستگی نشان می‌دهد و در مجامع سیاسی بر کرسی خطابه می‌جهد و هرچه به تصادف به ذهنش می‌رسد به زبان می‌آورد... خلاصه نه درونش نظمی حکمفرماست و نه زندگی‌اش تابع ضرورتی است. زندگی زیبا و آزاد در نظر او همین است و ازاین‌رو تا پایان عمر به همین شیوه روزگار می‌گذراند.

چگونه می‌توان کسی را خوشبخت به حساب آورد که بنده دیگری است؟ گوش فرادار تا زیبایی و عدالت را از نظر طبیعی بر تو روشن کنم: کسی که بخواهد چون آزادمردان روزگار بگذراند باید هوس‌ها و شهواتش را به جای محدود ساختن بپرورد و به آنها نیرو رساند و دانش و زیرکی‌اش را برای ارضای آنها به کار اندازد.

«آنچه سرنوشت ما، ما را به سویش می‌خواند فقط خوشبختی نیست، بلکه خودپروری هم هست.»

آنانی که درونی منظم و بی‌تشویش دارند رنج پیری را به‌آسانی تحمّل می‌کنند ولی برای کسانی که درونشان بی‌نظم و مشوش است پیری و جوانی، هردو، قرین مشقت است.

اپیکور معتقد بود که آرامش نوعی لذت است که آن هم چیزی جز فقدان درد و دلشوره نیست.

فلسفه‌ورزی مطبوع‌ترین فعالیت است

خوشبختی افراد، افرادی که اجتماعات را شکل می‌دهند... هدف، و یگانه هدفی است که قانونگذار باید پیش چشم داشته باشد.