بریده‌هایی از کتاب تفسیر روی داربست

مراکز فساد در تهران زیاد بود و خیلی از جوان‌ها برای خوش‌گذرانی به این اماکن مراجعه می‌کردند. نیتم را پنهان کردم و به پدرت گفتم می‌خواهم برای دیدنت به تهران بیایم. او هم از رفتن من به تهران استقبال کرد و با همدیگر قرار گذاشتیم. سوار اتوبوس شده و راهی شدم. وقتی به تهران رسیدم، حاج حبیب‌الله پای اتوبوس ایستاده بود. از اتوبوس که پیاده شدم، دست من را گرفت و به بعضی اماکن دیدنی مثل موزه، و جاهای دیدنی تهران برد. او سه روز مرخصی گرفته بود و تمام این سه روز را در کنار من بود. او یک لحظه هم من را به حال خودم نگذاشت.

مردم دنیا بدانند این انقلاب، اسلامی و خدایی است و به سرعت پیش می‌رود تا فرج حضرت مهدی (عج) و ملت ایران بدانند این افتخار به خاطر فداکاری نسبت به اهل بیت پیغمبر: و عزاداری حسین (ع) نصیبشان گشته و به این نعمت مخصوص گردیدند و خدا با هیچ کسی خویشی ندارد.

مادر گفت: ان‌شاءالله می‌روی و سالم برمی‌گردی. گفت: این دفعه برنمی‌گردم. حاج حبیب‌الله از ما خداحافظی کرد و از منزل خارج شد. از این خداحافظی تا خبر شهادت ایشان پانزده روز طول نکشید!

حضرت امام توی تراس خانه نشسته بود. وقتی آقای ترابی به حضرت امام رسید با حالت عجیبی گفت: من گدای شمایم. آمده‌ایم در خانه‌ی شما گدایی. امام فرمود: ما همه گدای در خانه‌ی خداییم. ایشان به امام گفتند: دعا کنید من شهید شوم. امام نگاهی به حاج حبیب‌الله کرد و تبسم کردند. من هیچ موقع امام را با این تبسم ندیده بودم. هر موقع به امام گفته بودیم دعا کنید شهید شویم ایشان می‌گفت: خدا حفظتون کند. اما در جواب حاج حبیب امام یک تبسم قشنگی کرد و گفت: ان‌شاءالله.

حاج حبیب‌الله خیلی خوشحال و شاد بود که بستان آزاد شده و پرچم جمهوری اسلامی در آن به اهتزاز در آمده است. او دائم به پرچم نگاه می‌کرد و می‌گفت: خدا رو شکر.

اگر برای ما لباس یا پارچه نو می‌خرید، تأکید می‌کرد وقتی آن را پوشیدید، اول با آن لباس نماز بخوانید.