بریده‌هایی از کتاب درخت وهم

آسمان مست زندگی مست ساربان مست عشق هست

با تو نمی‌خندد در کنارت نیست با تو در فکراست آرام است، بی‌کلام بیش از نیازدر خود، بی‌تو زن نمی‌خندد زن با تردید با تاخیر با ترس زن نمی‌خندد زن با تو نیست رهایش کن رَوَد آنجا که خندد

... من نیز پوسیدم و تفاوت این است باز روییدم زِ پوسیدن وُ پوکیدنِ خود با تجربه‌تر گُل دادم

فرار ازهیاهوی هیولاهایی که تو مردم خوانی

شب بود، من بودم شراب وُ شورِ شیدایی گه‌گاه سیلیِ سردِ خاطره حزن با شادی‌ست هم‌بستر.

بر رَه، دنبالِ پاهات می‌دود چشمانِ نافذِ من که آیا باز می‌گردد؟

سکوت می‌کند شعله‌هایی که حرف می‌زدند و اینک هیچ نمی‌گوید زِ خشم‌های اشک شده اشک های خشم شده به پایِ شعله‌های سکوت شده سکوت آمد وُ مشتاق، شده

سکوت می‌کند شعله‌هایی که حرف می‌زدند و اینک هیچ نمی‌گوید زِ خشم‌های اشک شده اشک های خشم شده به پایِ شعله‌های سکوت شده سکوت آمد وُ مشتاق، شده

رویای من در ذهن توست خیالِ من در دستِ توست بگو چرا؟ آنچه منم آرزوی توست آنچه تویی مالِ من است تکیه‌گاه تو مالِ من وُ آرامش من خواه تو

... و دستانی که درهم شدند و آسمان و زمین پیوستند بدینسان، من تو شدم