کتاب درخت وهم

... من نیز پوسیدم و تفاوت این است باز روییدم زِ پوسیدن وُ پوکیدنِ خود با تجربه‌تر گُل دادم

آسمان مست زندگی مست ساربان مست عشق هست

با تو نمی‌خندد در کنارت نیست با تو در فکراست آرام است، بی‌کلام بیش از نیازدر خود، بی‌تو زن نمی‌خندد زن با تردید با تاخیر با ترس زن نمی‌خندد زن با تو نیست رهایش کن رَوَد آنجا که خندد

احساس در جریان وَ جریان در احساس وَ من وَ تو

صبح بود تازه، شب و من صبحانه را تلخ می‌زدم هم نان‌ها چرا تلخند؟

دیشب تازه صبح بود کار می‌کردم روی واکُنشِ شهر در لیوان هر چه سخت بگیری سخت‌تر رها نمی‌کند مرا بگذار بروم از ماندن چرا نمی‌رسَم هرچه ایستاده‌ام؟

کمتر هم‌بزن شیر را در شکر چای تلخ است سرما تلخ‌تر

چایِ تلخ، سردتر یا چایِ سرد، تلخ‌تر؟

اما بدان، نباشم دلداده‌ای نیست

قلب این، آری این فسرده‌ی دلتنگ تقدیم تو باد