بریده‌هایی از کتاب گم گشته در ماه

موج‌های چشمانت مرا گرفتار می‌کند

آیا در ساحل چشمانت به گل می‌نشینم؟ من در تو گم شده‌ام...

منتظر می‌مانم تا او دستان مرا لمس کند گویا من در او گم شده‌ام...

گویا من در او گم شده‌ام...

می‌دوم... می‌گذارم خسته شوم و قلبم برای تپش‌زدن به‌زحمت بیفتد می‌خواهم عمیقاً احساس آزادی کنم اما... هیچ‌چیز به قبل از دیدن تو برنمی‌گردد پرسه‌های من برای آزادی نیست بلکه من گم شده‌ام من در تو گم شده‌ام...

تورا از درختان سر به فلک کشیده سراغ می‌گیرم شاید به آن‌ها تکیه کرده باشی تو اکنون کجایی؟

موهایم مدام پریشانند گویا دستان تو را گم کرده‌اند

فقط آسمان چشمان تو می‌توانند این امواج را آرام کنند

آیا در ساحل چشمانت به گل می‌نشینم؟ من در تو گم شده‌ام...

می‌توانستم از دریچهٔ چشمانش به عمق وجودش سفر کنم در خاطراتش، رنجش‌هایش، شادی‌هایش و... در اعماق وجودش قدم می‌زدم

لمس او همین‌قدر برایم کوتا و فرار، اما عمیق بود

گویا جزءبه‌جزء سلول‌های وجودش را حس می‌کنم و در آن غرق می‌شوم

فقط آسمان چشمان تو می‌توانند این امواج را آرام کنند

آسمان چشمان تو، دریای درونم را خروشان می‌کند

آنگاه که هیچ ابری وجود ندارد، آسمان فرصت نگاهی طولانی به دریا را دارد، نگاهی که موج‌های خروشان دریا را آرام می‌کند، گویا در یکدیگر ذوب شده‌اند

نسیم لطیفی که میان انگشتانم می‌پیچد با تمام وجود حسش می‌کنم آرام آرام مرا لمس می‌کند و میان انگشتانم می‌پیچد لمس تو همچون این نسیم لطیف و فرار است

اما قسمت‌های رنج‌دیدهٔ وجودش را جور دیگری به آغوش می‌کشم

گرمای وجودت سرمای دوری را از بین برده

بعد از فراموش‌کردن لمس دستانت دیگر هیچ چیز را نمی‌توانم لمس کنم لمس همه چیز برایم سخت و خشن است

ابرهای جدایی، نگاه تو را از من سلب کرده‌اند