بریده‌هایی از کتاب کتاب پسر

اگر کسی می‌توانست همهٔ سیاهی‌های روحِ فقط یک انسان را مثل جوهر از ماهی مرکب بیرون بکشد، جهان در تیرگی ناپدید می‌شد.

زندگی از حیث یأس و ناکامی بین همه‌مان عدالت و مساوات برقرار می‌کند، هر امتیازی که روزگاری داشته‌ایم علیه خودمان عمل می‌کند

این به خنده‌ام می‌انداخت که هر کسی می‌تواند من را بکشد، حتی آدمی که اصلاً از ناخن‌گیر استفاده نمی‌کند، آدمی آن‌قدر بدوی که زیر ناخن‌هایش را هم تمیز نمی‌کند.

اضافه کردنِ فصلی جدید به تاریخ جامعِ جنایت کار سختی است. نوشتنی‌ها را نوشته‌اند و از این به بعد هر اتفاقی بیفتد تکرار ابدیِ همان سلسله‌جنایات است.

راستش، هنر همیشه دروغ می‌گوید. با دروغ‌هایش گول‌مان می‌زند درست مثل قاتلی که دختری را گول می‌زند که زیر باران جلو مدرسه منتظر مادرش ایستاده و مادرش دیر کرده. دست‌مان را مثل دست آن دختر می‌گیرد و ما را، که دروغ کورمان کرده، از حقیقت، از زندگی دور می‌کند. هنر این حس را القا می‌کند که چیزها معنی دارند و همیشه دلیلی پشت اتفاقات هست، ولی حقیقت چیز دیگری است

باد چند دانه برف به صورتم کوبید. دوروبرم را نگاه کردم و دیدم توی قبرستان تنهایم، قبرستانی که تا چهارگوشهٔ دنیا ادامه داشت. ردیف‌ردیف صلیب‌های سنگی در افق رژه می‌رفتند و ابرهای سیاهِ رجزخوان لشکر می‌کشیدند. فکر کردم: جنگْ مادرِ همه‌چیز است: سپاه مردگان علیه سپاه آسمان. رعدی میان دره غرید. من و قبرستان، در سکوتی کرخت‌کننده، جلوه‌های صوتی طبیعت را می‌شنیدیم. هر طرف را نگاه می‌کردم قبری می‌دیدم، بر فرازش صلیبی افراشته و باوقار، که از عمری گذشته به تسلیم و تحقیر حکایت داشت. دورتادورم، تا چشم کار می‌کرد، آینده گشوده بود.

توی قبرستان که باشیم، در محاصرهٔ اموات، بر سرچشمهٔ آگاهی هستیم. توی قبرستان، در همان نگاه اول، چیزی که باید از زندگی بفهمیم می‌فهمیم؛ همین که داریم می‌میریم.

مصایب زندگی مادرم بیش‌تر بود چون هم‌زمان که داشت از دست شوهر و پسرش، از عذابی که ما دوتا به او می‌دادیم، فرار می‌کرد، به سوی مرگ هم می‌رفت

روی ایوان ایستادم و نطق قرّایم را فریاد زدم، ولی وقتی یکهو یاد پدرم افتادم تمامش کردم.