بریده‌هایی از کتاب برندگان

مشخص می‌شود که او هم از اهالی جنگل است. شما از این مطلع نخواهید شد، مگر این‌که جنگلی برای تعلق داشتن پیدا کنید.

اما هیچ‌کدام درد او را نمی‌فهمند. چون البته که آن فقط یک سگ بود. توضیح این‌که شما انسانِ آن حیوان بوده‌اید و به همین دلیل این اندوه تا این اندازه روی قلبتان سنگینی می‌کند، کار آسانی نیست.

او امیدوار است بوبو روزی پدر شود، چون تمام ویژگی‌های یک پدر خوب را دارد: قلبی بزرگ و حافظه‌ای کوتاه‌مدت.

پیروزی، خشتی کوچک در دل دیوار شکست بعدی است.

زندگی چیست؟ مگر غیر از این است که زندگی چیزی جز لحظات نیست؟ خنده چیست؟ مگر غیر از این است که خنده نقش پیروزی کوچکی در برابر غم و اندوه را دارد؟ فقط یک لحظه، هر چند کوچک، زمانی که چیزی درونمان شکسته نیست.

آن‌ها می‌دانند میزان غم و اندوه را با چیزهایی که از دست داده‌اید نمی‌سنجند، بلکه معیار سنجش آن، نوع شخصیت خود فرد است.

مجبور نیست برای نجات کسی از خانه خارج شود، چون کسی به کمک او احتیاج ندارد. او از این بابت برای خودش متأسف است.

«بابام می‌گه سختی یه موهبته. اگه احساس نکنی کارت سخته، پس حتماً اون‌قدرها خوب نبودی که انتظارات مردم ازت بالا بره و تمام تلاشت رو بکنی که سرافکنده‌شون نکنی.»

«اگه می‌خوای به چیزی برسی که بقیه نمی‌تونن بهش برسن، باید کارهایی رو انجام بدی که بقیه نمی‌خوان انجامشون بدن.»

اینجا اگر گذرا با کسی روبه‌رو شدید، فراموشش کنید. مغزهای ما فضا برای خاطرات اضافی ندارند، کسی حق ندارد منظوری داشته باشد.

همیشه آن‌قدر خوش‌شانس نیستید که بدانید چقدر به مرگ نزدیک بوده‌اید.

ما خودمان را گول می‌زنیم که قادر به محافظت از عزیزانمان هستیم، چون اگر حقیقت را قبول می‌کردیم، هرگز نمی‌گذاشتیم از جلوی چشممان جُم بخورند.

وقتی جوان هستیم، از بدترین حوادثی که ممکن است برایمان اتفاق بیفتد چیزی نمی‌دانیم، اگر غیر از این بود که هیچ‌وقت خانه را ترک نمی‌کردیم. و هیچ‌وقت کسانی را که برایمان عزیزند، رها نمی‌کردیم.

نوجوان جسور درونش به او اجازه نمی‌دهد از کسی درخواست کمک کند. در عین حال، کودک ترسویی که پشت قفسهٔ سینه‌اش پنهان شده، امید دارد که کسی او را ببیند و متوجه شود که به مراقبت نیاز دارد.