بریده‌هایی از کتاب لذت های ناممنوع

«ما به آدم‌ها یاد می‌دهیم چطور چیزهایی را به یاد بسپارند، ولی هیچ‌وقت یادشان نمی‌دهیم چطور بزرگ شوند.»

وایلد در «حقیقت نقاب‌ها» (۱۸۹۱) نوشت: «در هنر آن چیزی حقیقت دارد که نقطه‌مقابلش هم حقیقت داشته باشد.»

به گفتهٔ پیتر، عادت شکلی از شکست باشد، باید سراغ عادات جدید برویم، سراغ حرف‌زدن به زبانی دیگر.

عجیب آنجاست که بعضی چیزها و آدم‌ها که مجاب می‌شویم کنارشان بگذاریم، ذهن ما را به‌تمامی به تسخیر خود درمی‌آورند. ممنوع‌کردن چیزی همانا فراموش‌نشدنی‌کردن آن است (بچه‌ها نباید بدون نگاه‌کردن به خیابان از آن بگذرند؛ آدم‌بزرگ‌ها هم نباید زیادی به سکس یا سکس نامشروع فکر کنند). در بهترین حالت ممکن، ممنوع‌کردنِ چیزی یعنی جلب‌کردن توجه و تضمین جذابیت آن. منع چیزی یعنی مهیاکردن موقعیت برای تسخیر ذهن آدم‌ها.

«در هنر آن چیزی حقیقت دارد که نقطه‌مقابلش هم حقیقت داشته باشد.»

ممنوع‌کردن چیزی همانا فراموش‌نشدنی‌کردن آن است

فرمان‌برداری یعنی تمنای ندانستـنِ چیزی. فرمان‌برداری یعنی آرزوی متوقف‌کردن زمان؛ فرمان‌برداری وادارمان می‌کند اصول را به خاطر بسپاریم تا رشد نکنیم

در مقالهٔ «منتقد در مقام هنرمند» (۱۸۹۱) می‌نویسد: «ما به آدم‌ها یاد می‌دهیم چطور چیزهایی را به یاد بسپارند، ولی هیچ‌وقت یادشان نمی‌دهیم چطور بزرگ شوند.»

وجود قوانین از آن رو نیست که ما میل و تمنا داریم: ما میل و تمنا داریم از آن رو که قانون وجود دارد؛ این قوانین ملزممان می‌کنند باور داشته باشیم. میل و ارادهٔ ما را قانون سامان می‌دهد.

ما انسان‌ها، با رواداشتن چیزهایی به خودمان، خود را از چیزهایی دیگر منع می‌کنیم.

(نیچه، یکی دیگر از ناقدان نوع‌دوستی، در چنین گفت زرتشت (۱۸۸۳) نوشت: «خواهشمندم، ای انسان‌های خلاق، این "برای" را از یاد بزدایید؛ فضیلت شما دقیقاً آن است که کاری برای کسی انجام ندهید»). عبارت «زندگی برای دیگران» به این معناست که چه‌بسا ما به‌خاطر و به‌سود تمایلات دیگران زندگی کنیم، یا اینکه چه‌بسا به‌جای آنها زندگی کنیم، یا اساساً زندگی کنیم برای بقای آنها. که شاید یک‌جورهایی از خودمان غفلت کنیم و خود را وقف آنها کنیم، وقفِ کسانی که برایشان زندگی می‌کنیم. انگار که زندگی ایثاری باشد هم برای نسل گذشته هم برای هم‌عصرانمان، ایثاری به‌خاطر مرهون‌بودن به دیگران، مقارن با پسرفتی بی‌پایان و اجباری. (فروید بعدا در تمدن و ملالت‌های آن (۱۹۳۰) از جوامعی نوشت که شدیداً و ضرورتاً برای فرد و امیالش مخرب‌اند)

وضع‌کردن قانون، هر قانونی، عجیب‌تر و بی‌رحمانه‌تر از آن چیزی است که به نظر می‌رسد؛

باید دریابیم که آیا می‌توانیم آنچه را باید ازش لذت ببریم جایگزین آن چیزی کنیم که از آن لذت می‌بریم.

باید دریابیم که آیا می‌توانیم آنچه را باید ازش لذت ببریم جایگزین آن چیزی کنیم که از آن لذت می‌بریم.

به نظر می‌رسد وایلد قصد داشته بگوید هر چیزی در صورتی امکان‌پذیر می‌شود که بسیاری چیزهای دیگر ناممکن، غیرقابل‌تصور و دورازذهن شوند

در بهترین حالت ممکن، ممنوع‌کردنِ چیزی یعنی جلب‌کردن توجه و تضمین جذابیت آن. منع چیزی یعنی مهیاکردن موقعیت برای تسخیر ذهن آدم‌ها.

«در هنر آن چیزی حقیقت دارد که نقطه‌مقابلش هم حقیقت داشته باشد.»

گزارهٔ وایلد را، «زیبایی‌شناسی برتر از اخلاق است»

«چگونه است که به فلان چیز باور داری؟»

حتی نوزاد هم خودش تا حدودی می‌خواهد از شیر گرفته شود.