بریده‌هایی از کتاب تقاص

اول اینکه هیچگاه بی‌دلیل صحبت نمی‌کردند. چون کسی که زیاد حرف بزند اشتباهاتش زیاد می‌شود. دوم اینکه تا مطمئن نمی‌شدند، در مورد کسی اظهار نظر نمی‌کردند. سخن گفتن از بدی و خوبی دیگران، دلیل محکم می‌خواهد و اگر بدون علت باشد، چه بسا توقف انسان در مسیر معنویت را ایجاد کند.

فکر انسان، اگر در مورد دیگران اشتباه باشد، سوءظن را به دنبال خواهد داشت و اگر به صورت کلام، برای دیگران بیان شود، غیبت یا تهمت را برای ما ثبت می‌کند. اما بعضی مواقع، اشتباه انسان این است که ندانسته، تعریف و تمجید بی‌جا انجام می‌دهد و اگر این تعریف‌ها در حضور جمع باشد، بقیه را نیز به اشتباه می‌اندازد.

عالمی می‌فرمود: در آخرت مجبور خواهیم شد اعمال خوب خودمان را که به نزدیک‌ترین دوستانمان نمی‌دهیم، به خاطر حق الناس به کسانی بدهیم که اصلاً آن‌ها را قبول نداشتیم.

هر بار به صورت عمدی گناهی می‌کردم اتفاقی ناگوار در زندگی‌ام می‌افتاد. مثلاً به من زمانی را نشان دادند که به یک نفر تهمتی زدم. فردای آن روز شرایط کاری من پیچیده شد و مدت کوتاهی بعد، بیکار شدم. کسی آنجا به من توضیحی نمی‌داد، اما خودم متوجه شدم که بیکار شدنم با تهمتی که به آن شخص زدم ارتباط داشت. یا هر بار که دروغ می‌گفتم بلافاصله اتفاق ناگواری در زندگی من رخ می‌داد.

همه ما نقطه ضعف‌هایی داریم که اگر به آن‌ها رسیدگی نکنیم، می‌تواند زندگی ما و افرادی که تحت تاثیر ما هستند را خراب کند. ممکن است نام آن نقطه ضعف، غرور، الکل، مواد مخدر، سکس، مال پرستی، قدرت پرستی، قمار، آرزو یا حسادت و بسیاری از چیزهای دیگر باشد.

ما ناخودآگاه یا خودآگاه با گفتار و رفتار و افکار خود، اطرافیان و دیگران را به سوی خدا یا به دوری از مسیر خدا هدایت می‌کنیم

عزیزان می‌میرند، روابط عشقی شکسته می‌شود، دوستان ما را رها می‌کنند، مال و اموال از دست می‌رود. حتی گاهی به جایی می‌رسیم که از خدا می‌خواهیم مرگ ما را زودتر برساند. این چنین دردهایی خیلی سخت است. ولی به شما اطمینان می‌دهم که تا وقتی که زنده بمانید و با خودکشی سعی در فرار نداشته باشید، این مشکلات و دردها موقتی خواهد بود.

«از مکافات عمل غافل مشو، گندم از گندم بروید جو ز جو»

«طبق این احادیث، اگر کسی چهل روز به وظایف دینی خود عمل کند قطعاً روشنی خاصی پیدا می‌نماید.»