بریده‌هایی از کتاب بدن فراموش نمی کند

افرادی که احساس امنیت می‌کنند و پیوند معناداری با دیگران دارند دلیلی نمی‌بینند که وقتشان را در راه مصرف موادمخدر یا خیره‌شدن بیهوده به تلویزیون ضایع کنند؛ الزامی نمی‌بینند شکمشان را از کربوهیدرات‌ها پر کنند یا به هم‌نوعانشان حمله کنند. بااین‌حال، اگر به نظر برسد کارهایشان چیزی را تغییر نمی‌دهد، خود را گرفتار می‌بینند و اغواگری قرص‌ها، رهبران گروه‌های تبهکاری، مذاهب افراطی یا جنبش‌های سیاسی خشن یا هرکس و هرچیزی که نشانه‌ای از تسکین داشته باشد، به دامشان می‌اندازد.

کودکانی که پیشینهٔ خانوادگی پرآشوبی دارند اغلب اوقات نمی‌دانند مردم چگونه می‌توانند همکاری مؤثری با هم داشته باشند.

همهٔ بازماندگان ترومایی‌ای که دیده‌ام هرکدام به‌نوعی سازش‌پذیر بوده‌اند و قصه‌شان و تاب‌آوری‌شان مایهٔ حیرت بوده است. آگاهی از اینکه تلاش برای بقا به‌تنهایی چقدر انرژی می‌برد مانع می‌شود تا از هزینه‌ای که آن‌ها اغلب دراِزای بقایشان متحمل می‌شوند، یعنی نداشتن رابطه‌ای پرمهر با بدن و ذهن و روحشان، در شگفت بمانم.

هرچند همهٔ ما می‌خواهیم از تروما عبور کنیم، بخشی از مغز که مسئول حصول اطمینان از

سخنان غم‌انگیز بگو؛ اندوهی که بر زبان نیاید در دلِ آشفته نجوا می‌کند تا در هم شکندش.

خیال بود یا رؤیایی در بیداری؟ آن موسیقی تمام شده؛ خوابم یا بیدار؟

اگر سرتان پایین باشد و از ترس نتوانید اطرافتان را نگاه کنید، طعمهٔ آسانی برای سادیسم بقیه هستید؛ اما وقتی طوری راه می‌روید که این پیام را به دیگران می‌دهد که «سر به سرم نذار» به نظر نمی‌رسد کسی اذیتتان کند.

پس‌از آن ماجرا، استادِ کناره‌گیری شدم.

مواجهه با رنج تحمیل‌شده توسط دیگران به اندازهٔ کافی دشوار است؛ اما بسیاری از افراد مبتلا به تروما در عمق وجود خود به‌دلیل آنچه در موقعیت خاصی انجام داده یا نداده‌اند، عمدتاً احساس شرم می‌کنند. آن‌ها به‌دلیل وحشت‌زدگی، نداشتن استقلال، هیجان یا خشمی که احساس کردند، از خودشان متنفرند.

بدون تردید، تخیل نقش مهمی در کیفیت زندگی‌های ما دارد. تخیل ما را قادر می‌سازد تا با خیال‌پردازی دربارهٔ سفر، غذا، رابطهٔ جنسی، عاشق‌شدن و حرف آخر را زدن، همهٔ چیزهایی را که زندگی را جذاب می‌کند از هستی تکراری و روزمرهٔ خود رهایی یابیم. تخیل این فرصت را به ما می‌دهد تا به فکر فرصت‌های جدیدی باشیم؛ تخیل سکوی پرتاب ضروری برای واقعیت‌بخشیدن به امیدهایمان است. خلاقیت ما را شعله‌ور می‌کند، خستگی و ملال ما را تسکین می‌دهد، خوشی‌های ما را دوچندان می‌کند و به صمیمی‌ترین روابط ما غنا می‌بخشد. وقتی افراد بی‌اختیار و بی‌وقفه به گذشته کشانده می‌شوند، به آخرین زمانی که مشغولیتی شدید و هیجانات عمیق را احساس می‌کردند، از بی‌تخیلی و انعطاف‌ناپذیری ذهنی رنج می‌کشند. بدون تخیل نه امیدی هست، نه فرصتی برای تجسم آینده‌ای بهتر، نه جایی برای رفتن و نه هدفی برای رسیدن.

نقطه و رنگ‌های گیج‌کننده‌ای در عکس دیده می‌شد؛ اما بزرگ‌ترین ناحیهٔ فعال‌سازی مغز، نقطهٔ قرمز بزرگی در مرکز پایینی سمت راست مغز موسوم به ناحیهٔ لیمبیک یا مغز هیجانی بود؛ جای شگفتی نداشت. همه می‌دانستند که هیجانات شدید موجب فعال‌سازی سیستم لیمبیک می‌شود، به‌ویژه ناحیه‌ای از آن که آمیگدال نام دارد. برای هشدار به خطر قریب‌الوقوع و فعال‌سازی واکنش استرسی بدن به آمیگدال وابسته‌ایم. مطالعهٔ ما به‌وضوح نشان داد که وقتی افراد مبتلا به تروما با تصاویر، اصوات یا افکاری مرتبط با رویدادی خاص روبه‌رو می‌شوند، آمیگدال با هشداردهی واکنش نشان می‌دهد؛ حتی، آن‌طور که در نمونهٔ مارشا دیدیم، اگر سیزده سال از آن رویداد گذشته باشد. فعال‌سازی این مرکز ترس موجب تحریک پی‌درپی هورمون‌های استرس و تکانه‌های عصبی می‌شود و آن‌ها نیز فشارخون، ضربان قلب و جذب اکسیژن را افزایش می‌دهند و بدن را آمادهٔ جنگ یا گریز می‌کنند. (۱)

بی‌حرکتی مهم‌ترین عارضهٔ بسیاری از تروماهاست.

«سکوت = مرگ.» سکوت دربارهٔ تروما هم به مرگ منتهی می‌شود، مرگ روح.

«بزرگ‌ترین منبع رنج‌های ما دروغ‌هایی است که به خودمان می‌گوییم.»

واقعاً تصورش برایم دشوار است اگر آنچه بر سر بسیاری از بیمارانم گذشته بر من تحمیل می‌شد چطور از عهده‌اش برمی‌آمدم؛ برای همین این علائم را بخشی از قدرتشان می‌بینم، شیوه‌هایی که برای دوام‌آوردن آموختند. و به‌رغم همهٔ رنج‌ها خیلی‌هایشان در ادامه پدر و مادر و همسرانی بامحبت و معلمان، پرستاران، دانشمندان و هنرمندان نمونه‌ای شدند. بیشتر بانیان بزرگ تحول اجتماعی خودشان دانش شخصی و عمیقی از تروما دارند

سخنان غم‌انگیز بگو؛ اندوهی که بر زبان نیاید در دلِ آشفته نجوا می‌کند تا در هم شکندش. ویلیام شکسپیر، مکبث به‌ندرت تحمل دیدنش را داریم. آن سایه شاید حامل بهترین زندگی‌ای باشد که نزیسته‌ایم. سری به زیرزمین بزن، به اتاق زیر شیروانی، به سطل زباله. طلا را آنجا بیاب. حیوانی را پیدا کن که آب و غذایی نخورده. آن حیوان تویی! این موجود نادیده‌گرفته‌شدهٔ تبعیدشدهٔ تشنهٔ توجه بخشی از خود توست. ماریون وودمن (به‌نقل از استیون کوپ در شاهکار زندگی‌تان)

چسبیدن به افراد دیگر طبیعی‌ترین راهی است که انسان‌ها می‌توانند در موقع ناراحتی، به کمک آن خودشان را آرام کنند. این بدان معناست که بیمارانی که به‌لحاظ فیزیکی یا جنسی مورد خشونت واقع شده‌اند با دوراهی روبه‌رو هستند: به‌شدت خواهان لمس افرادند؛ اما در عین حال از تماس بدنی وحشت دارند. لازم است ذهن بار دیگر حس ادراکات فیزیکی را فرابگیرد و به بدن هم باید کمک کرد تا آرامش ناشی از لمس دیگران را تحمل کند و از آن لذت ببرد. افراد فاقد آگاهی هیجانی با تمرین می‌توانند ادراکات فیزیکی‌شان را با رویدادهای روان‌شناختی پیوند دهند. آن‌گاه قادر خواهند بود به‌تدریج با خودشان آشتی کنند. (۲۷)

نام برخی از بزرگ‌ترین پیشتازان عصب‌شناسی و روان‌پزشکی، ازجمله ژان - مارتن شارکو، پیِر ژانه و زیگموند فروید، با این کشف گره خورده که هیستری در تروما ریشه دارد، به‌ویژه ترومای برخاسته از سوءاستفادهٔ جنسی در کودکی.

سازگاری زیان‌های خودش را در پی دارد. بسیاری از کودکان تنفر از خودشان را امن‌تر از آن می‌دانند که با ابراز عصبانیت یا فرار رابطه‌شان را با مراقبانشان به خطر بیندازند.

دروازه‌های سیل‌بند مبتلایان به پی‌تی‌اس‌دی کاملاً باز است. به‌دلیل نداشتن صافی همواره درگیر اضافه‌بار حسی هستند. برای رهایی از این وضعیت، سعی می‌کنند مغزشان را خاموش کنند و به دید تونلی و تمرکز افراطی روی می‌آورند. اگر نتوانند به‌طور طبیعی خاموش شوند، شاید به دارو یا الکل متوسل شوند تا جهان را به دست فراموشی بسپارند. تراژدی آنجاست که تعطیلی مغز به قیمت کنارگذاشتن عوامل لذت و شادی نیز تمام می‌شود.