بریده‌هایی از کتاب مصائب عشق

شریک زندگی ایده‌آل باید ترکیبی از درمانگر، دستیار شخصی، معلم، میزبان، آشپز، پرستار و محافظ شخصی باشد.

واقع‌گرایی عاشقانه به‌وضوح بیان می‌کند که نباید از ما خواسته شود که برای شریک زندگی خود همه‌چیز باشیم.

این‌که ما خودمان را نفرین‌شده تصور کنیم بسیار آسان است. ما هم احساس ناراحتی می‌کنیم، هم از این‌که احساس ناراحتی و اندوه می‌کنیم، ناراحتیم.

این کتاب نمونه‌ای از یک ضد کلیشه خوب بر علیه تصورات خام و پوچی است که بسیاری از مقوله عشق و عاشقی دارند.

اما در واقع احساس تنهایی زیاد، بخش تغییرندادنی از حساس و هوشمندبودن انسان است.

انسان‌ها می‌توانند باعث سرخوردگی، عصبانیت، رنجیده‌خاطر شدن و ناامیدی ما شوند و ما هم همین کار را با انسان‌های دیگر می‌کنیم.

ما همه کمبودِشجاعت، آمادگی، اعتمادبه‌نفس و هوش داریم و سرمشقی درست برای زندگی‌کردن نداریم و به درستی بزرگ نشده‌ایم؛ به جای این‌که توضیح بدهیم می‌جنگیم؛ به جای این‌که بیاموزیم غر می‌زنیم؛ به جای این‌که نگرانی‌های خود را تجزیه و تحلیل کنیم کج‌خلقی می‌کنیم.

درضمن، این یک پیش شرط است که ما می‌توانیم درهر رابطه دراز مدت، به‌آسانی شریک زندگی‌مان را طرد کنیم یا وقتی مشکلی رخ داد، از او فرار کنیم. اما در رابطه عاشقانه طولانی مدت ممکن است یک مسئله آزاردهنده را که به‌تازگی پیش آمده است، به‌اجبار برای