بریده‌هایی از کتاب مبانی تالاسمی و هموفیلی

وقتی یک پلاکت به یک سطح می چسبد، پرتوئین های منقبض کننده آن فشرده می پلاکت پهن شده و "پاهایی" ایجاد می کند که به pseudopodia یا پای کاذب مشهور است. با این کار این توانایی را پیدا می کند که فضای بیشتری را نسبت به قبل بپوشاند. درهمین زمان (در طی چند ثانیه)، انقباض موجب می شود پلاکت ها دانه هایشان را از دست بدهند (degranulate). این عمل موجب رهایش مقادیری مواد شیمیایی شامل ADP و thromboxane A۲ می شود. این دو ماده فعال کننده های قوی پلاکت ها هستند و گیرنده های چسبنده غشاء سلول مثل b/ІІІaІІ glycoprotein را تحریک می کنند که در نتیجه پلاکت های مجاور وارد عمل شده و به پلاکت های قبلی و موضع زخم می چسبند.

از وظایف اصلی پلاکت ها در گردش خون "مسدود کردن سوراخ ها" در رگ ها است که با پوشاندن موضع جراحت انجام می پذیرد و از خروج هر چه بیشتر خون جلوگیری می کند. پلاکت ها به سلول های سالم endothelial در دیواره رگ نمی چسبند اما به بافت همبند بدون حفاظ موجود در دیواره رگ مجروح به شدت چسبندگی پیدا می کنند

هر گرم خون شامل ۲۶۰ میلیارد سلول تازه است

Pluripotent بدین معنی است که یک سلول این توانایی را دارد خود را تکثیر کند و به انواع گوناگونی دیگری تبدیل شود.

ترومبین نیز چسبندگی پلاکت به پلاکت را افزایش داده وعلاوه بر آن، فرآیند فعال شدن و از دست دادن حالت دانه ای را تسریع می نماید که خود منجر به تولید ترومبین بیشتر می گردد.

فیبرینوژن برای چسبیدن پلاکت ها به هم و ایجاد تجمع لازم است.

فاکتور V توسط پلاکت ها رها می شود و با تماس با آنزیمی موسوم به thrombin فعال می شود. فاکتور Va و فاکتور Xa (فرآورده شیمیایی سایر مکانیزم های انعقادی است) با هم ترکیب می شوند تا ماده های موسوم به فعال کننده پروترومبین ایجاد کنند. نقش این ماده این است که پروتوئین پروترومبین پلاسما را به اجزای سازنده اش خرد می کند و با این کار ترومبین بیشتری ایجاد می شود. آنزیم ترومبین اجزای پپتیدی پرتوئین دیگری از پلاسما (fibrinogen) را می شکند ومونومرهای fibrin تولید می کند. مونومرهای فیبرین با کمک یک فاکتور stabilizing پلیمریزه می شوند (فاکتور XIII) که توسط پلاکت ها رها شده و با کمک ترومبین فعال می شود تا در نهایت رشته های فیبرین شکل بگیرند.

عامل von Willebrand با شدت زیادی به کلاژن می چسبد؛ سپس پلاکت ها این توانایی را پیدا می کنند که از طریق دو نوع دریافت کننده های غشاء به عامل von Willebrand بچسبند.

کلاژن یک پرتوئین لایه زیرین غشاء است که روی آن را لایه ای از سلول های endothelial سالم می پوشانند.

پلاکت ها بر خلاف Erythrocyte ها از نظر عملکرد وپاسخ بسیار فعال باشند..