بریده‌هایی از کتاب اسب سیاه

زمانی که دست به اقدام جسورانه‌ای می‌زنید، به جهان اعلام می‌کنید: «من دارم به این سمت می‌روم.»

مغلطهٔ استعداد به‌راستی همان اصل معروف کتاب مزرعهٔ حیوانات جرج اورول است: «همهٔ حیوانات با هم برابرند؛ اما بعضی از حیوانات از بقیه برابرترند.»

سرنوشت زاییدهٔ شانس و تصادف نیست؛ بلکه محصول انتخاب است. نباید منتظر سرنوشت ماند؛ باید آن را به دست آورد

زمانی که تصمیمات خودتان را می‌گیرید و با سرعت خودتان حرکت می‌کنید، زمان اهمیتش را از دست می‌دهد؛ چون با هر قدمی که برمی‌دارید، رضایت درونی خودتان را بیشینه می‌کنید که در نهایت منجر به بیشینه‌شدن سرعتتان در مسیر تکامل و بالندگی خواهد شد.

زمان به‌تنهایی شما را به تکامل و بالندگی نخواهد رساند. تصمیم‌های شما هستند و نه تیک‌وتاک ساعت که شما را به‌سوی تکامل و بالندگی پیش می‌رانند.

در ذهنیت اسب سیاه، زمان امری نسبی است.

چه در روبیک سرعتی و چه هر زمینهٔ دیگری، بهترین راهبرد برای رسیدن به تکامل و بالندگی وجود ندارد؛ فقط بهترین راهبرد برای شخص شما وجود دارد.

باوجوداینکه عصر نوظهور شخصی‌سازی نویدبخش آینده‌ای روشن است، ممکن است دگرگون‌کننده و ترسناک هم باشد. وقتی با چنین تحول اجتماعی عظیمی مواجه می‌شویم، اغلب غریزهٔ ما می‌خواهد به امنیت روش‌های قدیمی پناه ببرد؛ یعنی وعده‌های آشنای عصر استانداردسازی. حتی اگر روش‌های قدیمی پاسخ‌گوی نیازهای ما نباشند، حداقل آشنا و پیش‌بینی‌پذیرند. اما استفاده از فرمول قدیمی دیگر راهبرد مطمئنی نیست؛ بلکه بدون‌شک ما را از دیگران عقب می‌اندازد.

در پیمان استانداردسازی، اعتماد به آمار و ارقام کاملاً منطقی به نظر می‌رسد و شاید حتی عاقلانه باشد؛ اما برای دست‌یافتن به موفقیت شخصی‌سازی‌شده، عاملی سمی و مهلک است.

وقتی به جای انتخاب فعالانه دست به گزینش منفعلانه می‌زنیم، شکاف بین هویت فردی ما و قالب استاندارد، به ریسکی تمام‌عیار تبدیل می‌شود.