بریده‌هایی از کتاب همه چیز فرو می پاشد

میوه‌ای که رسیده باشد از ظاهرش پیداست.

بله، آتش سوزان، خاکسترِ سرد و ناتوان به‌بار می‌آورد

یک امواوفیایی دعوت کسی را رد نمی‌کند. ممکن است از انجام آن‌چه از او می‌خواهند خودداری کند؛ اما اجازه می‌دهد از او درخواست بکنند.

هیچ زنی هرگز درباره‌ی قدرتمندترین و سرّی‌ترین آئین‌های دینی قبیله چیزی نمی‌پرسید.

هیچ یک از آن‌ها نمی‌توانست دیگری را به آیین خودش دربیاورد اما از اعتقادات متفاوت یکدیگر چیزهای زیادی یاد می‌گرفتند.

بچه که نمی‌تواند بهای شیر مادرش را بپردازد.

«ما طلب ثروت نمی‌کنیم چون آن‌کس که سلامت است و بچه‌های سالم دارد، ثروتمند خواهد شد. پول بیشتر نمی‌خواهیم بلکه دعا می‌کنیم خویشاوندان بیشتری داشته باشتیم. ما از حیوانات برتریم چون قوم‌وخویش داریم. حیوان اگر پهلویش بخارد آن را به درخت می‌سابد اما انسان از فامیلش می‌خواهد که پشت او را بخاراند.»

آن‌چه عده‌ای را نیش است عده‌ی دیگری را نوش است.

او هیچ احساسی را آشکارا بروز نمی‌داد، مگر احساس خشم. ابراز محبت را نشانه‌ی ضعف می‌دانست؛ تنها چیزی که ارزش ابراز داشت، قدرت بود.

به‌محض این‌که کسی موقعیتش را از دست می‌داد کس دیگری جای او را می‌گرفت. قبیله مثل مارمولک بود؛ تا دُمش را از دست می‌داد دمِ دیگری درمی‌آورد.