بریده‌هایی از کتاب باروت خیس

سایما می‌گفت عشق آدم‌ها را ضعیف می‌کند، اما من می‌گویم ضعیف نه، احمق می‌کند! اصلاً خاصیت عشق، حماقت است.

روحم آرام و قرار نداشت. چون دیوانگان می‌راندم. پلاک و تسبیح آویزان از آینه، به چپ و راست تاب می‌خورد. نگاهم به برچسب عکس‌های سید حسن نصراللّه و سید علی خامنه‌ای روی داشبورد کشیده شد. لبخندی عصبی کنج لبم نشست. چه کسی می‌دانست چند مأمور دیگر شبیه به من و بسام، تا درون خانه‌ها و محافل محرمانهٔ مسلمانان معبر زده‌اند؟!

من در شب به دنیا آمدم، در شب زیستم و یقیناً در شب خواهم مُرد. من همیشه شب بودم، همیشه.

می‌خواستم یک یادگار از من داشته باشد، یادگاری پاک‌نشدنی با مزهٔ باروت و بوی خون.

می‌خواستم یک یادگار از من داشته باشد، یادگاری پاک‌نشدنی با مزهٔ باروت و بوی خون.

گاهی دلم می‌خواست ضعیف باشم، بترسم، اشک بریزم و کسی کنار گوشم زمزمه کند نترس، من هستم. گاهی دلم دل‌دل می‌کرد که به بودنی گرم شود، اما...!