بریده‌هایی از کتاب شریان

(عصرْ عصر تورّم است؛ عصر ورمِ انسان از دردهایی سطحی!)

«خوب است هر از گاهی یک نفر بمیرد، برای زنده‌کردن دل‌هایی که دارند مرگ را چال می‌کنند! خوب است آدم هر از گاهی زیر تابوت کسی را بگیرد و در قدم‌به‌قدمِ رهسپاری‌اش به گور، بدرقه‌اش کند؛ «لا اله‌الاالله» بگوید و دلداری‌اش دهد: با تلقین! با القای اینکه نترس؛ چیزی نیست؛ خاک است؛ همان که قالب دست‌ها و پاهایت بوده برای راه‌رفتن‌ها و راه‌نرفتن‌هایت؛ همان که دلت است؛ همان که رویش نمی‌نشستی؛ همان که دماغت را به روی بوی گَردش می‌بستی. نترس. اینجا آخرِ توست: آخرِ همهٔ تو؛ آخرِ همهٔ دست‌درازی‌هایت به دنیا. یادت هست؟ دستان کوچکت را از جفتِ جنینی جدا کردند و با دست‌های اینجا جفت کردند؟ چه دردی داشت سُرخوردنت در قوس نزول آفرینش!