بریده‌هایی از کتاب موجودات به غایت باهوش

چرا این مزخرفات را در خاطر دارد؟ ای کاش می‌توانست ذهنش را از این دانسته‌های بیهوده که همچون لخته به دیواره‌های مغزش چسبیده‌اند، پاک کند.

فکر کنم تو از اون‌هایی باشی که تا حالا کلی فرصت داشته، فرصت‌هایی که حتی متوجهشون نمی‌شی. می‌ذاری همه‌شون از دستت برن.»

رازها همه‌جا هستند. بعضی آدم‌ها مملو از رازند. چطور است که منفجر نمی‌شوند؟ شاید این همان ویژگی بارز گونهٔ انسانی است: مهارت‌های ارتباطی افتضاح. ناگفته نماند که گونه‌های دیگر هم چندان بهتر نیستند؛ اما حتی شاه‌ماهی هم می‌تواند بفهمد دسته‌ای که به آن تعلق دارد، به کدام جهت می‌چرخد و او هم در همان جهت دنبالشان می‌کند. چرا آدم‌ها نمی‌توانند از میلیون‌ها کلمه‌ای که دارند، کمک بگیرند و به همدیگر بگویند که چه می‌خواهند؟

درک می‌کند چه حس‌وحالی دارد که هرگز نتوانی از حرکت بایستی، مبادا توان نفس‌کشیدنت را از دست بدهی.

نمی‌شه به کسی که می‌خواد بدبخت بمونه، کمک کرد.

سال گذشته، او هر دو را در عرض چند ماه از دست داد. تُوا گاهی با خود می‌اندیشد که شاید بهتر همین باشد، اینکه مصیبت‌ها با هم رخ دهند تا زخم روی زخمی بیاید که هنوز تازه است، تا همه‌چیز با هم تمام شود. تُوا می‌دانست که ناامیدی عمق محدودی دارد. هنگامی که روح و جانت به سوگ آغشته شد، سوگِ بیشتر به‌سادگی به سوگ موجود اضافه و سرریز می‌شود

تُوا گاهی با خود می‌اندیشد که شاید بهتر همین باشد، اینکه مصیبت‌ها با هم رخ دهند تا زخم روی زخمی بیاید که هنوز تازه است، تا همه‌چیز با هم تمام شود. تُوا می‌دانست که ناامیدی عمق محدودی دارد. هنگامی که روح و جانت به سوگ آغشته شد، سوگِ بیشتر به‌سادگی به سوگ موجود اضافه و سرریز می‌شود، درست همچون شربت افرایی که وقتی اریک اجازه می‌یافت خودش آن را روی پنکیک صبح‌های شنبه بریزد، در نهایت همیشه قدری از آن روی میز می‌ریخت.

این اتفاقات کوچک چه درس‌های عجیبی در خود دارد. هر تصمیم کوچک دراین‌باره که کدام مسیر را انتخاب کنید، دقیقاً تعیین می‌کند که چگونه و چه زمانی به مقصد خواهید رسید.

سعادت برای گونهٔ انسانی با نادانی محض به دست می‌آید! اینجا، در قلمروِ حیوانات، نادانی خطرناک است.

«همیشه منتظرِ غیرمنتظره‌ها باش، بچه.»

آغازِ پایانِ مری آن، اولین قسمت از آخرین فصل زندگی او، ازدست‌دادنِ توان ادامهٔ زندگی تنها و مستقل، بازگشت به وابستگی کودکانه.

خدا می‌داند که تُوا چه اندازه از چنین شغلی بیزار است، اینکه مجبور باشد تمام روز با آدم‌ها گفت‌وگو کند.

کامرون می‌پرسد: «چطور دووم آوردی؟» به تُوا نگاه می‌کند و آب دهانش را به‌سختی فرومی‌دهد: «منظورم اینه که یه روز اینجا بود و روز بعد دیگه برنگشت. چطور می‌شه همچین غمی رو فراموش کرد؟» تُوا مکثی می‌کند: «فراموش نمی‌کنی. به‌طور کامل فراموش نمی‌کنی؛ ولی ازش می‌گذری. باید بگذری.»

وقتی اشک‌های داغ به‌تندی از چشمانش بیرون می‌ریزند، دیگر مانعشان نمی‌شود. شانه‌های باریکش که بالا و پایین می‌روند، قطرات اشک از صورتش پایین می‌افتند و سرعت سقوطشان با هر هق‌هق شدید بیشتر و بیشتر می‌شود. هیچ‌کس اینجا نیست. هیچ‌کس او را نمی‌بیند. دست از ملاحظه‌کاری برمی‌دارد و اجازه می‌دهد غم در جای‌جایِ وجودش جاری شود. سرانجام سیل اشک به ریزش گاه‌به‌گاه قطرات بدل شده، سکسکه هم به آن اضافه می‌شود. در کرهٔ چشمانش، احساس گرما و خشکی می‌کند. چه مدت در این حالتِ سوگ بی‌پایان بوده؟ شاید چند دقیقه یا یک ساعت به طول انجامیده باشد. وقتی بالاخره سرش را بالا می‌آورد، درد در شانه‌های خمیده‌اش پخش می‌شود.

چرا آدم‌ها نمی‌توانند از میلیون‌ها کلمه‌ای که دارند، کمک بگیرند و به همدیگر بگویند که چه می‌خواهند؟ دریا هم رازدار بسیار خوبی است. یکی از آن رازها را هنوز با خودم دارم، رازی از اعماق دریا

این زن‌ها همیشه مادربودنِ خود را به نمایش گذاشته و آن را با صدای بلند فریاد زده‌اند؛ اما تُوا مادری‌اش را در عمق وجودش نگاه می‌دارد؛ همچون گلوله‌ای قدیمی که تا اعماق قلب فرورفته، دور از انظار.

تُوا گاهی با خود می‌اندیشد که شاید بهتر همین باشد، اینکه مصیبت‌ها با هم رخ دهند تا زخم روی زخمی بیاید که هنوز تازه است، تا همه‌چیز با هم تمام شود. تُوا می‌دانست که ناامیدی عمق محدودی دارد. هنگامی که روح و جانت به سوگ آغشته شد، سوگِ بیشتر به‌سادگی به سوگ موجود اضافه و سرریز می‌شود

شاید به سعادت دست نیافته باشم، البته اگر چنین مفهومی وجود داشته باشد؛ اما با این دانش به چیزی دست یافته‌ام شبیه به رضایت. یا شاید دقیق‌تر بگویم، فروکش موقت اندوه. ها، آدم‌بودن. سعادت برای گونهٔ انسانی با نادانی محض به دست می‌آید! اینجا، در قلمروِ حیوانات، نادانی خطرناک است.