بریده‌هایی از کتاب موجودات به غایت باهوش

رازها همه‌جا هستند. بعضی آدم‌ها مملو از رازند. چطور است که منفجر نمی‌شوند؟ شاید این همان ویژگی بارز گونهٔ انسانی است: مهارت‌های ارتباطی افتضاح. ناگفته نماند که گونه‌های دیگر هم چندان بهتر نیستند؛ اما حتی شاه‌ماهی هم می‌تواند بفهمد دسته‌ای که به آن تعلق دارد، به کدام جهت می‌چرخد و او هم در همان جهت دنبالشان می‌کند. چرا آدم‌ها نمی‌توانند از میلیون‌ها کلمه‌ای که دارند، کمک بگیرند و به همدیگر بگویند که چه می‌خواهند؟

سال گذشته، او هر دو را در عرض چند ماه از دست داد. تُوا گاهی با خود می‌اندیشد که شاید بهتر همین باشد، اینکه مصیبت‌ها با هم رخ دهند تا زخم روی زخمی بیاید که هنوز تازه است، تا همه‌چیز با هم تمام شود. تُوا می‌دانست که ناامیدی عمق محدودی دارد. هنگامی که روح و جانت به سوگ آغشته شد، سوگِ بیشتر به‌سادگی به سوگ موجود اضافه و سرریز می‌شود

درک می‌کند چه حس‌وحالی دارد که هرگز نتوانی از حرکت بایستی، مبادا توان نفس‌کشیدنت را از دست بدهی.

نمی‌شه به کسی که می‌خواد بدبخت بمونه، کمک کرد.

این اتفاقات کوچک چه درس‌های عجیبی در خود دارد. هر تصمیم کوچک دراین‌باره که کدام مسیر را انتخاب کنید، دقیقاً تعیین می‌کند که چگونه و چه زمانی به مقصد خواهید رسید.

فکر کنم تو از اون‌هایی باشی که تا حالا کلی فرصت داشته، فرصت‌هایی که حتی متوجهشون نمی‌شی. می‌ذاری همه‌شون از دستت برن.»

تُوا گاهی با خود می‌اندیشد که شاید بهتر همین باشد، اینکه مصیبت‌ها با هم رخ دهند تا زخم روی زخمی بیاید که هنوز تازه است، تا همه‌چیز با هم تمام شود. تُوا می‌دانست که ناامیدی عمق محدودی دارد. هنگامی که روح و جانت به سوگ آغشته شد، سوگِ بیشتر به‌سادگی به سوگ موجود اضافه و سرریز می‌شود

شاید به سعادت دست نیافته باشم، البته اگر چنین مفهومی وجود داشته باشد؛ اما با این دانش به چیزی دست یافته‌ام شبیه به رضایت. یا شاید دقیق‌تر بگویم، فروکش موقت اندوه. ها، آدم‌بودن. سعادت برای گونهٔ انسانی با نادانی محض به دست می‌آید! اینجا، در قلمروِ حیوانات، نادانی خطرناک است.