بریده‌هایی از کتاب او و گربه اش

«اگه اینجا بمیرم، اون‌وقت شما دوتا، و شینو، می‌فهمید که مُرده‌م، اما اگه مردن من رو نبینین، اون‌وقت هیچ‌کس مطمئن نیست که مُرده‌م یا نه.» «ابدیت یعنی این؟» «بله.»

در دوردست شهابی به‌سرعت رد شد. فکر کرد آرزویی بکند، اما پی برد که دیگر چیزی برای آرزو کردن باقی نمانده است.

شاه بودن یعنی تنها بودن؛ چون دیگران فاصلهٔ خود را با او حفظ می‌کردند.

«هیچ آدمیزادی همیشه قوی نیست، درعین‌حال هیچ آدمیزادی تا ابد ضعیف نمی‌مونه.»

من هنوز خیلی راهِ نرفته دارم.

تعداد زیادی از مردم در قلمروی یکسان برای فضا رقابت می‌کنند. شاید فکر کنید که همگی خیلی خوب باهم کنار می‌آیند، اما این فقط ظاهر ماجراست و در واقعیت، فقط یک نفر قلمروی مشخص را اداره می‌کند.

«برای محکم کردن جای پات در دنیای هنر، استعداد کافی نیست. این رو خودت می‌دونی. صرف‌نظر از خوب بودن یا نبودنش، اگه نری دانشگاه، کسی رو پیدا نمی‌کنی که جدی بگیردت.»

آپارتمان من کوچک و کثیف بود، اما دوستش داشتم.

داشتن کسی که بتوانی وقت خوردن باهاش گپ بزنی حس خوبی داشت، حتی اگر فقط یک گربه بود.

«شاید لباس‌های کهنه تنم باشه، اما قلبم از پارچهٔ گلدوزی‌شده‌ست. خونه‌م یه آپارتمان قدیمی و کثیفه، اما فقط بستنی هاگن–داز به کارم می‌آد؛ این رو باید بدونید!»

باور داشتم مسائلی مثل خوش‌اقبالی یا بداقبالی به این بستگی دارند که آدم آنها را چطور ببیند.

خیلی از مردم فکر می‌کنند که رشتهٔ هنر گزینهٔ آسانی است؛ چون آدم بیشتر وقتش را صرف نقاشی می‌کند و لازم نیست زیاد مطالعه کند، اما معنی‌اش این است که این رشته خیلی رقابتی است و در آن فقط تکنیک مطرح است. تا زمانی‌که این موضوع را بفهمم، دیگر خیلی دیر شده بود.

اگر حرف‌های جان درست بود، زمانی ما همگی یکی بودیم.

«من هم از اون چیزهایی دارم که ستاره‌ها رو شکل دادن؟» جان گفت: «بله، داری، چوبی. صاحبت هم داره. اینها رو یادتون نمی‌آد و برای همینه که هردوتون موجودات تنهایی هستین.»

«می‌تونی اسمش رو بذاری قدرت عشق یا قدرت نیاز به دیگران. این قدرتی که ما به‌ازای احساس تنهایی به دست آوردیم، گونه‌ها رو قوی‌تر می‌کنه.»

«زندگی برای ادامه پیدا کردن به دو جنسیت تقسیم شد.» «واقعاً؟» «زندگی بعد از اینکه نر و ماده از هم تفکیک شدن قوی‌تر شد.»

«قبل از اینکه زن و مرد از هم جدا بشن، چیزی به اسم تنهایی وجود نداشت. می‌دونی، دوران شادی بود.»

موهای بلندش را کوتاه و قهوه‌ای روشن کرده بود. خیلی زیبا شده بود. آرزو می‌کردم ای‌کاش چهره‌اش هم به اندازهٔ رنگ موهایش روشن و درخشان شود.

در انبوه واژه‌هایی که به کار برد، حتی واژه‌ای نبود که کمی خوشایند باشد. چیزهایی که می‌گفت قبلاً چقدر به گوشم باارزش می‌آمد.

من اصلاً متوجه مسائلی نمی‌شدم که آدم‌های عادی درک می‌کردند. معنایی را که در پس دریای واژه‌ها بود درک نمی‌کردم. صرفاً روی سطح شناور می‌شدم.