بریده‌هایی از کتاب چگونه به کودک خود نه بگوییم

اولین قدم در کنترل و مدیریت رفتار کودک نوپا، جلب توجه او از فعالیت خطرناک، به فعالیتی معقول‌تر است.

تشویقهای والدین سنگ‌بنای مهمی در رشد «شخصیت» در کودک است. «تشویق بیش از حد» می‌تواند موجب خودانگاره کاذبی گردد که بعید است تا زمان ورود فرزندتان به «دنیای واقعی»، ادامه یابد.

اگر کودک نوپای آرام، مطیع و غیرماجراجویی دارید (اوه بله، چنین کودکانی وجود دارند)،

در صورتی که نوزادتان را کنار خود بخوابانید، اولین فرصت برای «نه» گفتن را به تأخیر انداخته‌اید. «نه، هر جا دلت خواست نمی‌تونی بخوابی.»

در مقایسه با رفتارهای نادرست کودک، جر و بحث شما باهمسرتان درباره چگونگی کنترل و مدیریت فرزند نوپایتان، ممکن است مشکل بزرگ‌تری باشد.

هدایت کردن توجه کودک به سمت یک فعالیت ایمن، مدت کوتاهی مؤثر بوده، اما توانایی او برای انواع گوناگون بازیگوشی و شیطنت، بسیار بیش از توانایی شما در یافتن بازیها و فعالیتهای جدید و کم‌خطر است

بعضی از فورانهای رفتاری ممکن است نتیجه تغییراتی در محیط زندگی کودک باشند.

وقتی برای بازی با کودک یا آرامش بخشیدن به او و یا حتی پذیرفتن و اعتنا کردن به وجودش، فرصت نداشته باشیم، شک نکنید که رفتارهای ناشایستی از او سر خواهد زد. کودک نوپا ممکن است از بی‌توجهی شما به خود عصبانی و خشمگین و یا ناراحت و غصه‌دار شود. در هریک از این دو حالت، واکنش رفتاری او ممکن است قشقرق شدید، گوشه‌گیری لجوجانه و یا پرداختن به کارهای خطرناک باشد.

او وارد یکی از پرفراز و نشیب‌ترین نمودارهای یادگیری - به نام زندگی - شده است

رفتار مؤدبانه، با الگوسازی بهتر یاد گرفته می‌شود تا با تهدید و اِعمال مجازات.