بریده‌هایی از کتاب دوباره والد خودت شو

ما نمی‌توانیم دیگران را به‌خاطر آگاه‌نبودن سرزنش کنیم آن‌ها تا جایی که می‌توانستند تلاش کردند.

یک کودک با نیاز دوست داشته شدن به دنیا می‌آید و هیچ‌وقت این نیازش تغییر نمی‌کند.

زمانی که مسئولیت‌های زندگی‌تان را به فرد دیگری واگذار می‌کنید، قدرتتان را از دست می‌دهید.

دلیلی که شما از والدینتان می‌رنجید این است که آن‌ها را از صمیم قلبتان بسیار دوست دارید. از زمانی که کودک بودید عشق و تشویق آن‌ها را آن‌طور که دوست داشتید می‌خواستید اما آن‌ها آن را به شما ندادند. اگر به والدینتان اهمیتی نمی‌دادید از رفتارهای آن‌ها آن‌قدر اذیت نمی‌شدید. نسبت به آن‌ها خشمگین هستید؛ زیرا همیشه احساس کرده‌اید با شما بدرفتاری شده است و به شما خیانت کرده‌اند و قدر عشق شما را ندانسته‌اند. درنهایت شما بین خودتان و والدینتان فاصله می‌اندازید و عشقتان را از آن‌ها دریغ می‌کنید.

اغلب والدین فقط می‌خواهند از تصویر ذهنی خودشان به‌عنوان والد خوب محافظت کنند.

متوجه شدم که درون‌گرا بودن به این معنی است که گاهی اوقات نمی‌شود خود را در هر شرایطی قرار داد. هدف این جملهٔ کوتاه این است که ما را تشویق کند تا با آغوش باز به استقبال تفاوت‌هایمان برویم و خودمان را بپذیریم.

والدین شما می‌توانند معلم معنوی شما نیز باشند. اگر با هرکدام طوری رفتار کنید که انگار آمده‌اند تا به شما درس باارزشی یاد بدهند، ارتباط شما با آن‌ها به‌طور طبیعی بهبود خواهد یافت. بااین‌وجود اگر با آن‌ها مانند دشمن یا فردی که از او تقاضای عشق دارید رفتار کنید، دراین‌صورت رنج و غمتان ادامه پیدا خواهد کرد.

ما خودمان را تخریب می‌کنیم زیرا شناخت اشتباهی که از خودمان داریم را عمیقاً باور کرده‌ایم. شناختی که در کودکی ساخته‌ایم و باور کرده‌ایم.

بسیاری از ما تصمیم می‌گیریم والدینمان را به‌خاطر تربیتمان سرزنش کنیم. از اینکه خودشان را تغییر نمی‌دهند و اصلاح نمی‌کنند احساس ناامیدی می‌کنیم. اما با انجام این کار تنفر و خشم را به نسل بعدیمان منتقل می‌کنیم. به یاد داشته باشید پشت خشم، درد و رنج وجود دارد. پشت درد و رنج، عشق وجود دارد. زمانی که به‌اندازهٔ کافی تلاش کنید می‌توانید والدینتان را دوست داشته باشید.

درون هر فرد بزرگسالی کودکی سکونت می‌کند که قبلاً بوده است و درون هر کودکی، بزرگسالی نهاده شده که به آن فرد تبدیل خواهد شد.

پشت احساسات دردناکتان عشقی برای والدینتان وجود دارد.

برخی از ما خاطرات کودکی ناخوشایندمان را به یاد داریم و فکر می‌کنیم از آن عبور کرده‌ایم و بر این باور هستیم که بر تمام رفتارهایمان کنترل داریم اما متوجه نیستیم که بسیاری از رفتارهایمان به صورت ناخودآگاه توسط تجربیات و درد و رنج‌های کودکیمان به ما تحمیل می‌شود. کودک درونمان درد و رنج را یادش می‌ماند و آن را در ذهن نگه می‌دارد. هرچند که این درد و رنج توسط والد درون به‌منظور محافظت از ما در برابر آسیب‌دیدن احساسات فقط سرکوب می‌شود.

اینکه قادر نیستید والدینتان را ببخشید باعث می‌شود شما در گذشته اسیر شوید.

سعی کنید نگرش آن‌ها را درک کنید و یا کاری انجام دهید که سخت‌بودن شرایط را آسان‌تر کند. اما مطمئن شوید با آگاهی‌ای که در لحظه دارید تمام تلاشتان را کرده‌اید و شما مسئول ناراحت‌بودن والدینتان نیستید. آن‌ها خودشان مسئول هستند

برای من شخصاً آگاهی به‌معنی تمرکز در زمان حال و توجه و آگاه‌بودن از افکار و احساسات روحی و جسمی‌ام است.

والدین شما یا افراد دیگری به شما عشق بورزند یا شما را طوری که می‌خواهید تشویق کنند. زمانی که ما می‌پذیریم والدینمان هرگز آن‌طور که ما می‌خواهیم نمی‌شوند، می‌توانیم دیگر دنبال عشق و پذیرش از سمت آن‌ها نباشیم؛ دراین‌صورت دل‌هایمان شادتر می‌شود. چه ما را دوست داشته باشند چه نداشته باشند، دیگر بیشتر از این به والدینمان وابسته نباشیم. عشق‌ورزیدن به خودمان مسئولیتمان می‌شود و این چیزی است که همهٔ ما می‌توانیم آن را انجام دهیم چراکه ما خودمان منبع این عشق هستیم.

بخشی از وظایف بزرگسال بودن مسئولیت‌پذیربودن است. کودکان نیازی ندارند تا مسئولیت کارهایشان را قبول کنند؛ چراکه والدینشان به‌جای آن‌ها بیشتر تصمیمات را می‌گیرند. اگر اشتباهی مرتکب شوند قابل درک است زیرا هنوز سنی ندارند. والدینشان باید کنارشان باشند تا آن‌ها را راهنمایی کنند.

طبیعتاً والدین باید شیوه‌های تربیتشان را همراه با بزرگ‌شدن و تغییریافتن فرزندانشان، با آن‌ها تطبیق دهند. کنارآمدن با یک نوزاد با کنارآمدن با یک کودک پنج ساله متفاوت است و رفتارکردن با یک نوجوان و فردی که بالغ می‌شود متفاوت است. اما بیشتر والدین با فرزندان بزرگسالشان طوری رفتار می‌کنند که انگار آن‌ها کم‌سن‌وسال هستند. آن‌قدر عادت کرده‌اند مراقب خواسته‌های فرزندانشان باشند و همه‌چیز را به آن‌ها امرونهی کنند، که این کار برایشان عادت شده است. هیچ‌وقت به فرزندانشان این فرصت را نمی‌دهند که بزرگ‌بودن را تجربه کنند چه برسد به اینکه آن‌ها را برابر بدانند.

زخم‌های کودکیمان هنوز هم به ما آسیب می‌رسانند و روی کارهای ما تاثیر می‌گذارند. اگرچه بزرگ شده‌ایم اما باز هم اگر بیشتر مواقع مانند کودک رفتار نکنیم، گاهی اوقات مانند آن‌ها رفتار می‌کنیم. همهٔ ما رفتارها و عادت‌هایی داریم که آن را از کودکی یاد گرفته‌ایم و درون خود پرورش داده‌ایم و هنوز هم به‌شدت به آن متکی هستیم.

آیا از نیازهای خودتان به‌خوبی مراقبت می‌کنید؟ آیا بخشیدن برایتان آسان است و به‌دست‌آوردن دشوار؟ اگر دائم دوست دارید دیگران را راضی نگه دارید و دنبال تایید و تشویق از طرف آن‌ها هستید امتحان کنید و ببینید که والدینتان نیز به این کار تمایل دارند؟ ممکن است معیارهاتان را از رفتارهای والدینتان الگوبرداری کرده باشید. والدین شما در انتخاب‌هایتان تاثیرگذار هستند.