بریده‌هایی از کتاب داستان های مثنوی (دفتر چهارم)

هیچ لقمه‌ای از گلوی کسی فرو نمی‌رود مگر خدا بخواهد. هیچ برگی نمی‌افتد مگر به امر او، در آسمانها و زمین ذره‌ای نمی‌جنبد مگر به فرمان او. بی‌رضایت و امر او هیچ دندانی در دهانی نمی‌جنبد، و به تمام اینها یقیین دارند. اینچنین افرادی در قضای الهی لذت خاصی را حس کرده و نیازی به دعا کردن و طلب نیازهای دنیایی ندارند، چون می‌گویند هر چه پیش آید خوش آید، پس جهان همیشه به کامشان است. در مرگ عزیزانشان غمگین نمی‌شوند زیرا خواست خدا بوده و در خوشیها، شادی بیهوده نمی‌کنند چون این را هم از خداوند می‌بینند. این اشخاص با این گونه تفکر و عقیده و خلق و خوی، آیا جهان و کارهای آن به فرمان آن‌ها صورت نمی‌گیرد؟ مسلماً چنین است. پس خوشا به حال آن‌ها که رستگارند هردو عالم هستند.

هر که بر این سرا پا نهاد، آبش دهید، نانش دهید از مذهبش نپرسید.

امام علی می‌فرماید: عبادت بندگان چند دسته است: عده‌ای خدا را بخاطر بدست آوردن لقمه نان و رزق و روزی این دنیایی عبادت کرده و پرستش می‌نمایند که این عبادت تاجران است. عده‌ای او را از روی ترس از مجازات پرستش می‌نمایند، اینان بردگان است. و نهایتاً عده‌ای که خدا را از روی سپاسگزاری و به خاطر خودش پرستش می‌نمایند که این دسته خود آزادگان هستند. (نهج البلاغه حکمت ۲۳۷) پس باید در

کز زنای چشم حظّی می‌بری نه، کباب از پهلویِ خود می‌خوری؟ اگر از زِنای چشم (نگاه شهوت‌آلود به نامحرم) خوشت آمد، بدان که با انجام این گناه درواقع گوشت خود را کباب کرده و می‌خوری، هم از طرفی از خوردن کباب لذت می‌بری ولی از طرف دیگر کم کم خود را نابود می‌کنی.