بریده‌هایی از کتاب افسانه عادی بودن

امنیت عاطفی خود را ارتباطاتِ امنی شکل می‌دهد که مبنایش ارزشِ غیرمشروط است. این شرطِ اصلی برای بلوغ است. وقتی کودکان خود را جذبِ جهان همتایان خود می‌کنند، به‌سرعت امنیتِ ارتباط اصلی خود را با والدین از دست می‌دهند

میل حتی نیاز برای شکل‌دادن ارتباطات نزدیک با گروه هم‌سالان طبیعی و امری سالم است. چنین روابطی می‌تواند جزئی از غنی‌ترین ارتباطاتی باشد که در زندگی ایجاد می‌شود. ولی از منظرِ رشد عاطفی، همتاگرایی ـ یعنی حذف بزرگ‌سالان به‌عنوان منشأ اصلی و جایگاه هم‌بستگی کودک و جانشین‌کردن هم‌سالان او ـ امری فاجعه‌بار است

روش برخورد جامعه با کودکانش گویاترین شکل‌وشمایل روح جامعه و افشاکنندهٔ آن است. ـ نلسون ماندلا

نبود ارتباط امن نوزاد و نبود بازی در دوران اولیهٔ زندگی عواملی‌اند که باعث ایجاد شرایط زمینه‌ای اختلال کم‌توجهی ـ بیش‌فعالی می‌شوند. البته در کنارش در بزرگ‌سالی برای فرد کج‌خلقی و پرخاشگری را هم به همراه دارد

برای این‌که آدم بتواند به عواطفش دسترسی داشته باشد، محیط باید اجازه بدهد این عواطف به‌طور امن تجربه شوند ـ یعنی کودک باید بتواند احساسات خود را در نسبت با والدینش نشان بدهد، آن هم بی‌این‌که رابطهٔ دل‌بستگی‌اش تهدید شود.

«رفتار اشتباه» کودک در سطحی گسترده‌تر و چهارچوبی بخشودنی‌تر تعریف می‌شود ــ احترام رفتار او براساس نیازی است که ندید گرفته شده، ارتباطی است که برقرار نشده [یا] احساسی بررسی نشده است. ما نیازها و عواطفی را که کودک «برون‌ریزی می‌کند» می‌فهمیم و بهشان واکنش نشان می‌دهیم. این‌جاست که دیگر رفتار را مجازات نکرده‌ایم و احساسات را از بین نبرده‌ایم.

به کلام، به فعل و از همه مهم‌تر با حضوری پُرانرژی در کنار آن‌ها به او برسانند: [باید نشان دهند] که کودک دقیقاً کسی است که آن‌ها می‌خواهند، می‌پذیرندش و عاشقش هستند. کودک لازم نیست کاری بکند یا متفاوت باشد تا بتواند عشق آن‌ها را به دست آورد

«بیماری که یک چیز [عینی] نیست. انرژی سیال است، یک جریان است، رشد می‌کند یا دچار نزول می‌شود. موردش هم وقتی پیش می‌آید که شما بیدار و متصل به جایی نیستید. تروماست که در اصل حاکم زندگی شما شده. به نظرم اگر آن را یک چیز عینی در نظر بگیریم، اشتباه کرده‌ایم، چراکه آن را به ماده‌ای سخت بدل می‌کند. اما باید بدانیم که بیماری بیشتر وضعیتی است مربوط به حالت روانی، معنوی و عاطفی.»