بریده‌هایی از کتاب وقتی همه چیز از هم می پاشد

«وقتی خیلی بد درد می‌گیرد، برای این است که زیاد از حد سفت چسبیده‌ام.»

خیال می‌کنیم هدفْ گذشتن از این آزمایش یا حل‌کردن مسئله است، اما حقیقت این است که مسائل واقعاً حل نمی‌شوند. در کنار هم قرار می‌گیرند و از هم می‌پاشند. سپس دوباره در کنار هم قرار می‌گیرند و دوباره از هم می‌پاشند. فقط همین است. شفا آنجا حاصل می‌شود که برای اتفاق‌افتادن همهٔ این‌ها جا باز کنیم: جا برای اندوه، برای تسکین، برای بیچارگی و برای خوشی

رنج بخشی از زندگی است و مجبور نیستیم فکر کنیم که چون شخصاً حرکت اشتباهی انجام داده‌ایم، رنج می‌کشیم.

ناامیدی و اضطراب پیام‌آورانی هستند که می‌گویند قرار است به سرزمین‌های ناشناخته وارد شویم.

همهٔ ما به پرهیز از درد اعتیاد داریم.

اگر خود را ملزم کنیم همان جا که هستیم بمانیم، تجربه‌هایمان بسیار ملموس می‌شوند. وقتی جایی برای فرار نداشته باشیم، همه‌چیز خیلی واضح به چشم می‌آید.

ما اساساً تنهاییم و هیچ‌چیزی در هیچ‌جایی نیست که به آن تکیه کنیم و اضافه کنم که این مشکل نیست.

هر روز می‌توانیم به خشونتی که در جهان است فکر کنیم، در نیویورک، لس‌آنجلس، هالیفاکس، تایوان، بیروت، کویت، سومالی، عراق، همه‌جا. سراسر دنیا، همه همواره به دشمن هجوم می‌برند، و این درد تا ابد روی هم تلنبار می‌شود. هر روز می‌توانیم در این خصوص عمیقاً تفکر کنیم و از خود بپرسیم: «آیا من هم به این خشونت در جهان خواهم افزود؟» هر روز، در لحظه‌ای که اوضاع به مرز انفجار می‌رسد می‌توانیم فقط از خود بپرسیم: «آیا صلح را تمرین می‌کنم، یا به جنگ اضافه می‌کنم؟»

زندگی معلم و دوست خوبی است. همه‌چیز همواره درحال تغییر است؛ فقط اگر متوجه شویم. هیچ‌چیز هرگز به آن شکلی که دوست داریم اتفاق نمی‌افتد.

جست‌وجوی امنیت یا بی‌نقص بودن، به وجد آمدن از احساس بی‌نقص بودن و تأیید دیگران، احساس راحتی و بی‌نیازی مرگ است. هیچ هوای تازه‌ای در آن نیست.

وقتی صبح بیدار می‌شوی و ناغافل درد بیگانگی و تنهایی سراغت می‌آید، آیا می‌توانی از آن مانند فرصتی طلایی استفاده کنی؟ به‌جای آنکه خودت را خفه کنی یا احساس کنی که اتفاقی به‌شدت اشتباه درحال رخ‌دادن است، همان جا و در همان لحظهٔ غم و هوس، آیا می‌توانی آرام بگیری و فضای بی‌حد و حصر قلب آدمی را لمس کنی؟ دفعهٔ بعد که چنین فرصتی نصیبت می‌شود این را امتحان کن.

زندگی درست شبیه سوارشدن در قایقی است که قرار است به دریا برود و غرق شود.

درگیربودن با تصویری که از خود برای دیگران ایجاد می‌کنیم مثل کر و کوربودن است. مانند این است که گونیِ سیاهی سرمان کرده و در میان زمین وسیعی از گل‌های وحشی ایستاده باشیم. مانند این است که کنار درختی پر از پرنده‌های آوازه‌خوان برویم و پنبه در گوش داشته باشیم.

نکتهٔ دردآور این است که وقتی به بیزاربودن تن بدهیم، بیزاربودن را تمرین می‌کنیم. وقتی به خشونت تن بدهیم، خشونت را تمرین می‌کنیم. این خصوصیات را هرچه بیشتر به خود بگیریم، قوی‌تر می‌شوند. غم‌انگیز است که چقدر می‌توانیم در آسیب‌زدن به خود و دیگران مهارت کسب کنیم؛ بنابراین شگرد کار این است که مهربانی و رهاکردن را تمرین کنیم

به‌جای پس‌زدن یا رهاکردن آن تجربه، می‌توانیم اجازه دهیم انرژی آن احساس و کیفیت چیزی که حس می‌کنیم قلبمان را بشکافد و وارد شود. گفتنش راحت‌تر از عمل‌کردنش است، اما روش باشکوهی است برای زندگی‌کردن. یقیناً این راه شفقت است، راه پرورش‌دادن شجاعت و عاطفهٔ انسانی.

«تنها هر آن‌قدر که خود را مدام‌ومدام در معرض نابودی قرار دهیم، آنچه نابودنشدنی است می‌تواند در ما یافت شود.»

این فکر که درنهایت می‌توانیم همه‌چیز را جمع‌وجور کنیم غیرواقعی است. جست‌وجوکردن برای امنیتی پایدار بی‌فایده است. رهاکردن عادت‌های بسیار کهنه و بسیار چسبندهٔ ذهن نیاز به این دارد که بعضی از اساسی‌ترین مفروضات خود را طور دیگری ببینیم. باورداشتن به یک خودِ دیگر و کاملاً مستحکم، ادامهٔ جست‌وجوی لذت و پرهیز از درد، تصور اینکه کسی «آن بیرون» به‌خاطر درد ما مقصر است؛ آدم باید از این نوع فکرکردن خسته شود. باید این امید را رها کند که چنین طرز فکری درنهایت برای ما خوشحالی به بار می‌آورد. وقتی بتوانیم این عقیده یا امید را که جایی برای پنهان‌شدن وجود دارد زیر سؤال ببریم، زجر و سختی به‌تدریج کم‌رنگ می‌شود.

مادامی‌که به امید معتاد باشیم، فکر می‌کنیم می‌توانیم شدت تجربه‌هایمان را کم یا زیاد کنیم یا به‌نحوی تغییر دهیم و این‌گونه بیشتر رنج می‌کشیم.

باید به اکتشاف ادامه دهیم و پا پس نکشیم، حتی وقتی می‌فهمیم چیزی آن‌گونه که خیال می‌کردیم نیست.

عادت کرده‌ایم با دیدن حتی کوچک‌ترین نشانه‌ای از ترس هول شویم و وحشت کنیم. کافی است احساس کنیم به‌سمتمان می‌آید تا اسباب و وسایلمان را جمع کنیم و برویم.