بریده‌هایی از کتاب تفسیر نمونه (جلد چهاردهم)

۸۶ ـ بگو: «چه کسی پروردگار آسمان‌های هفتگانه، و پروردگار عرش عظیم است» ؟ ۸۷ ـ به زودی خواهند گفت: «همه اینها از آن خداست» ! بگو: «آیا تقوا پیشه نمی‌کنید» ؟!

مؤمن، در میان چهار حالت قرار دارد: اگر موهبتی به او برسد خدا را شکر می‌گوید، اگر مصیبتی رسد صابر و با استقامت است، اگر سخن بگوید راست می‌گوید، و اگر داوری کند عدالت را می‌جوید.

انسان‌ها و اعمالشان را با پیامبران بزرگ و اوصیای آنها مقایسه می‌کنند، و در این مقایسه روشن می‌شود تا چه اندازه با آنها شباهت دارند.

در قانون عدل الهی هرگز خشک و تر با هم نمی‌سوزند و حتی اگر در یک مملکت عظیم یک نفر خداپرست وظیفه شناس باشد، و دیگران به جرم اعمالشان گرفتار عذاب شوند، خدا آن یک نفر را نجات خواهد داد.

به گفته بعضی از مفسران «همز» ، «غمز» و «رمز» هر سه یک معنی را می‌رساند، منتهی «رمز» به مرحله خفیف، «غمز» از آن شدیدتر و «همز» نهایت شدت را بیان می‌کند.

لازمه «تعدد» همیشه نوعی «تباین» است؛ چرا که اگر دو چیز، از هر نظر واحد باشند یک چیز می‌شوند و دوگانگی معنی نخواهد داشت. بنابراین، اگر برای این جهان، خدایان متعدد فرض کنیم، این چند گانگی بر مخلوقات جهان و نظام حاکم بر آنها اثر می‌گذارد، و نتیجه آن عدم وحدت نظام آفرینش خواهد بود.

اعتقاد به وجود فرزند برای خدا، منحصر به مسیحیان نیست که «عیسی» علیه‌السلام را فرزند حقیقی! او می‌خوانند، این اعتقاد برای مشرکان نیز بود که فرشتگان را دختران خدا می‌پنداشتند، و شاید مسیحیان این عقیده را از مشرکین پیشین گرفته بودند.