بریده‌هایی از کتاب زندگی های پنهان درون گرایان

درون‌گرا بعد از یکی دو ساعت «روشن‌بودن» در اجتماع شروع می‌کند به محوشدن. این زمانی است که لازم است از جمع دور شود و دوباره انرژی بگیرد. تقریباً به‌ازای هر یک ساعتی که با دیگران می‌گذراند، دو ساعت در خلوت به سر می‌برد. از نظر او، این نشانهٔ افسردگی یا رفتار «ضداجتماعی» نیست. برعکس، تنهابودن او را ازنظر روحی و عاطفی تغذیه می‌کند، درست مثل اینکه خوردن و استراحت بدن را از نظر فیزیکی قوت می‌بخشد

«ذهن افراد ساکت بلندترین صداها را دارد.»

استیون هاوکینگ، یک بار گفت: «ذهن افراد ساکت بلندترین صداها را دارد.»

ساکت با دیوانه، غمگین، گستاخ، بدجنس، متکبر یا پرافاده یکی نیست. ساکت‌بودن یعنی تماشای مردم، مشاهده‌کردن و لذت‌بردن از زندگی... در سکوت.»

قانون کلی از این قرار است: برون‌گرایان گستره را طلب می‌کنند، اما درون‌گرایان طالب عمق‌اند.

لیان ادامه می‌دهد: «چیزی که خیلی‌ها نمی‌بینن اینه که در عمق وجود افراد درون‌گرا چیزهای زیادی در جریانه. ولی به‌جای اینکه با صحبت و گفت‌وگوی مستقیماً صداش رو دربیارن، از طریق فعالیت در پویش‌ها، خاطره‌نویسی، نقاشی، موسیقی، بناکردن باغچهٔ گل، مبارزه به دلایل خاص یا حتی سکوتِ ’بجا‘ اون رو ابراز می‌کنن.»

چانگ، نویسندهٔ درون‌گرای سرسخت، می‌گوید: «درون‌گرایان این‌طورند؛ آشفتگی‌مان را درونمان می‌ریزیم، جایی که کسی نتواند ببیند.»

اما مهم‌ترین نکته‌ای که باید راجع به درون‌گرایی بدانید این است که شما ایرادی ندارید.

هنگامی که فکر می‌کنید صحبت‌کردن به‌راستی تفاوتی ایجاد می‌کند، برانگیختگی زیاد را به جان می‌خرید.

کاش گفته بودم دربارهٔ کسی که ساکت است فرض و گمان نکند. آدم به هزار دلیل می‌تواند ساکت باشد. شاید درون‌گرایی باشد که برای گرم‌گرفتن با افراد جدید به زمان نیاز دارد. شاید در آن موقع در دنیای خصوصی درون مشغول افکارش باشد. یا اینکه آن آدم ساکت از سکوت رضایت داشته باشد. زود قضاوت نکنید.