بریده‌هایی از کتاب مغاک جنون

سلامت عقل با شبکه‌ای از ارتباط‌هایی در زندگی فرد حفظ می‌شود که او را تأیید و تصدیق می‌کنند: ارتباط با موجودات دیگر. با ازبین‌رفتن چنین ارتباطی، فرد سقوط می‌کند

مغاکْ درون همهٔ ما و برای همیشه به عنوان یک احتمال انسانی وجود دارد و هرگز از آن ایمن نخواهیم بود.

جنون بیماری نیست، اختلال هم نیست. جنون یک مغاک است، تجربهٔ نابودی کامل. اینکه آن را مریضی بنامیم و شکل‌های مختلفش را از هم تفکیک کنیم، جلوه‌های آن را در فهرست‌ها و نمودارها مرتب کنیم و شبه‌توضیحاتی به‌ظاهر علمی برای آن ارائه دهیم، به‌هیچ‌وجه از نظر منطقی قابل‌دفاع نیست؛ من گمان می‌کنم همهٔ این تلاش‌ها زاییدهٔ وحشت ما است. از چه وحشتی صحبت می‌کنم؟ از وحشت جنون، یعنی ترس از اینکه ممکن است خود ما هم به نیستی ساقط شویم.

روان‌درمانی همواره گفت‌وگویی بین دو دنیای شخصی است، گفت‌وگویی که هر دو طرف را متحول می‌کند و هیچ شباهتی به فرایندی از موضع بی‌علاقگی و بی‌طرفیِ عاطفی ندارد.

چه جنون‌ها که -در چشم جان- والاترین درایت‌ها است، و چه عقل‌ها، که جز دیوانگی محض نیست.

هر فرد ساکن جهانی است که بستر و زمینه‌ای برای تجربه‌های او است، جهانی که خود با انبوهی از معانی و مقاصد انسانی پر شده است.

در مقام درمانگری که مرزهای دوردست جنون را می‌کاود، به چیزی کاملاً غیرمنتظره رسیدم: خودم. در میان دل‌های شکسته، ذهن‌های خردشده و نابودشدن‌ها، گویی نقش زندگی و دنیای من بود که نگاشته شده بود. آیا معنایش این است که باید تشخیص اختلال روانی بگیرم، دارودرمانی و حتی بستری شوم؟ البته، امیدوارم این‌طور نباشد. احتمال دیگر این است که کسانی که آنها را دیوانه می‌نامیم هم انسان‌هایی هستند زیادی انسانی که مسیر زندگی‌شان مشابه مسیر خود ما است.

جنون نتیجهٔ شکست در حفظ روابط انسانی است. از آسیب‌های فاجعه‌باری برمی‌خیزد که ظرفیت فرد را برای تجربهٔ «من هستم» به چالش می‌کشد.

جنون بیماری نیست، اختلال هم نیست. جنون یک مغاک است، تجربهٔ نابودی کامل. اینکه آن را مریضی بنامیم و شکل‌های مختلفش را از هم تفکیک کنیم، جلوه‌های آن را در فهرست‌ها و نمودارها مرتب کنیم و شبه‌توضیحاتی به‌ظاهر علمی برای آن ارائه دهیم، به‌هیچ‌وجه از نظر منطقی قابل‌دفاع نیست؛