بریده‌هایی از کتاب در جا زدن ممنوع

پدرم، در کودکی من، همواره دوست داشت این چیستان را برای ما مطرح کند: پنج قورباغه روی تنه‌ی درختی در دریاچه نشسته‌اند. چهار قورباغه از میان آن‌ها تصمیم می‌گیرند داخل دریاچه بپرند. چند قورباغه روی تنه‌ی درخت باقی می‌مانند؟ وقتی پدرم برای نخستین‌بار چنین سؤالی را برای من مطرح کرد؛ من پاسخ دادم: ”یک قورباغه.“ پدرم به من گفت: ”خیر، پنج قورباغه باقی می‌مانند. آیا می‌خواهی دلیلش را بدانی؟ زیرا میان تصمیم‌گرفتن برای انجام‌دادن کاری و انجام‌دادن واقعی آن کار به‌راستی تفاوتی بنیادین وجود دارد!“

من باور دارم که تصمیم‌گیری برای رشدکردن و پیشرفت‌داشتن، بیش از هر عامل دیگری، در زندگی‌ام تأثیر گذاشته است.

شاه‌کلید موفقیت در واقع رشد و پیشرفت همیشگی است.

اگر انسان بر دستیابی به اهداف ارزشمندش متمرکز شود؛ شاید به اهدافش برسد، اما درباره‌ی رشد و پیشرفت او هیچ تضمینی وجود نخواهد داشت. اگر انسان بکوشد بر رشد و پیشرفتی بی‌وقفه متمرکز شود؛ هم رشد و پیشرفت می‌کند و هم بی‌تردید به اهدافش می‌رسد.

اگر در طی سال‌ها همواره به آموختن و رشدکردن هر روزه ادامه دهید؛ از پیشروی خودتان به‌راستی شگفت‌زده خواهید شد.

برای به‌کارگیری هرچه بیشتر توانایی‌های وجودتان، باید همواره در حال رشد و پیشرفت باشید. برای همواره رشدکردن و پیشرفت‌داشتن نیز باید آگاهانه دراین‌باره تصمیم بگیرید و اقدام کنید.

فلارنس لیتاوئر، سخنران و نویسنده، در کتابش به‌نام جعبه‌های نقره‌ای، داستان زندگی پدرش را بازگو می‌کند. پدر او همواره آرزو داشت خواننده شود؛ اما هرگز به خواسته‌اش نرسید. فلارنس می‌گوید پدرش در حالی از دنیا می‌رود که نغمه‌ی درونش هنوز شکوفا نشده است.

”موفقیت یا شکست شما چندان به موقعیت‌های زندگی‌تان مربوط نمی‌شود بلکه بیشتر به انتخاب‌های شما مربوط است.

ویژگی مثبت انسان‌هایی با این گونه‌ی شخصیتی چنین است: این افراد اغلب زندگی را سخت نمی‌گیرند و بسیار دوست‌داشتنی هستند. ضعفشان نیز سستی و بی‌حالی است. اکنون، چنین سؤالی مطرح می‌شود: اگر انسانی بلغمی‌مزاج هستید؛ چگونه می‌توانید به خودتان انگیزه ببخشید؟ شما بهتر است ارزشی ویژه را در کاری بیابید که باید انجامش دهید. وقتی انسان‌های بلغمی‌مزاج به ارزشی ویژه در انجام‌دادن کاری پی می‌برند؛ این احتمال وجود دارد که به یکی از سرسخت‌ترین گونه‌های شخصیتی تبدیل شوند.

موضوع انگیزه را فراموش کنید. فقط دست‌به‌کار شوید. ورزش کنید، از وزنتان بکاهید، قندخونتان را آزمایش کنید و درکل دست‌به‌کار شوید. بکوشید اقدامتان را بی‌انگیزه شروع کنید و سپس حدس بزنید چه اتفاقی می‌افتد. پس از این‌که دست‌به‌کار می‌شوید و اقدام لازم را انجام می‌دهید؛ نیروی انگیزه در وجودتان پدیدار می‌شود و ادامه‌دادن به تلاشتان را برای شما آسان می‌کند.

”زمانی فرامی‌رسد که دیگر نباید منتظر بمانی تا به شخصیت دلخواهت تبدیل شوی بلکه باید اقدامت را در این زمینه شروع کنی.“

برمبنای قانون ازدست‌دادن قصد و نیت می‌توان چنین گفت: ”هرچه بیشتر برای انجام‌دادن کاری منتظر بمانید که بهتر است آن را هم‌اکنون انجام دهید؛ این احتمال افزایش خواهد یافت که آن کار را هرگز به‌معنای واقعی انجام نخواهید داد.“

هرچه سنم افزایش یافته است؛ بیشتر به اهمیت انسان‌های دیگر پی برده‌ام. همه‌ی امور این جهان به‌راستی زودگذر و موقتی است. فقط انسان‌ها اهمیت دارند. شغل، سرگرمی‌ها و علایق دیگر شما با مردنتان از بین می‌روند و مدفون می‌شوند. انسان‌های دیگر، پس از مردن شما، به زندگی ادامه می‌دهند.

جیم ران گفت: ”به‌نظر می‌رسد هر یک از گونه‌های حیات به بالاترین سطح از رشد خود می‌رسند. فقط انسان‌ها در این زمینه استثنا هستند.

بسیاری از انسان‌ها فقط بخشی اندک از توانایی‌های وجودشان را به‌کار می‌گیرند و به‌ندرت می‌کوشند همه‌ی استعدادها و توانایی‌های واقعی‌شان را شکوفا کنند

پیچ‌وخم‌های موجود در جاده‌ی زندگی هرگز پایان آن محسوب نمی‌شود؛ مگر این که خودمان تصمیم بگیریم نپیچیم و همچنان به مسیر قبلی‌مان ادامه دهیم.

اگر در زندگی بکوشم همواره مثبت‌اندیش و مثبت‌گزین باشم؛ رویدادهای خوشایند و ناخوشایند برایم بهتر و سازنده‌تر به‌نظر می‌رسند. اگر در زندگی همواره منفی‌نگر و منفی‌گزین باشم؛ رویدادهای خوشایند و ناخوشایند برایم ناگوارتر و زیان‌بارتر به‌نظر می‌رسند. درنتیجه من تصمیم می‌گیرم که مثبت‌اندیش و مثبت‌گزین باشم.

بکوشید همه‌ی کارهایی را انجام دهید که دیگران باور دارند شما نمی‌توانید آن‌ها را انجام دهید. شما همچنین باید همه‌ی کارهایی را انجام دهید که خودتان باور دارید نمی‌توانید آن‌ها را انجام دهید

”اگر می‌خواهی رشد کنی؛ پس، باید هرچه بیشتر با انسان‌های موفق ارتباط داشته باشی، به مکان‌هایی پررونق بروی، در رویدادهایی مهم شرکت کنی، کتاب‌هایی تأثیرگذار بخوانی و به برنامه‌های شنیداری مؤثر گوش کنی.“

این احتمال وجود دارد که تغییر کنید، بی‌آن‌که رشد و پیشرفتی داشته باشید؛ اما کمابیش غیرممکن است، بی‌آن‌که تغییری به‌وجود آورید، بتوانید پیشرفت کنید.