بریده‌هایی از کتاب وقتی اشباح بیدار می‌شوند: (کتاب اول: قدرت‌های سیاه)

صدای خرد شدن چیزی، رشته‌ی افکارم را پاره کرد. گویی کسی روی زمینی کثیف و پر از آشغال راه می‌رفت. اما اشباح بی‌صدا راه می‌روند. صدا بار دیگر به گوشم رسید. صدای تق‌تق و تلپ‌تلپ چیزی بود؛ انگار کسی روی مشتی سنگ‌ریزه راه می‌رفت. به‌زور به راه افتادم و به در رسیدم. با نوک انگشت‌هایم در چوبی را هل دادم. تکان نخورد. قفل بود. به در تکیه دادم. با مشت به آن کوبیدم. جیغ کشیدم، به در کوبیدم و کمک خواستم. همان‌ موقع، انگشت‌هایی سرد، دور قوزک پاهای برهنه‌ام پیچید.

مامان گفته بود که درباره‌ی زیرزمین با امیلی حرف زده است. چویی از این بابت مطمئن بود. چشم‌هایش را بست و به فکر فرورفت. پیش از آن‌که مامان و بابا به مهمانی بروند، در اتاق نشیمن بازی می‌کرد. مامان صدایش زد و چویی به طرف راهرو دوید. مامان او را در آغوش گرفت و وقتی سر عروسکش، به چشم مامان خورد، خندید. ـ می‌بینم که داری با شاهزاده خانم بازی می‌کنی... منظورم جازمین دزده‌ست... بالاخره علاء‌الدین بیچاره رو از دست غول بدجنس نجات داد؟ چویی سرش را تکان داد و با صدایی آرام گفت: ـ درباره‌ی زیرزمین با امیلی حرف زدی؟ ـ معلومه که حرف زدم. دوشیزه چویی باید مطمئن باشه درِ زیرزمین بسته می‌مونه و مجبور نیست بره اون‌جا. همان ‌موقع سر و کله‌ی بابا پیدا شد. مامان به بابا گفت: ـ ما باید درباره‌ی اسباب‌کشی از این‌ خونه، با هم حرف بزنیم، استیو.

مامان فراموش کرده بود درباره‌ی زیرزمین به پرستار جدید هشدار بدهد... چویی بالای پله‌ها تلوتلو خورد، با دست‌های خپل و چاقش نرده‌ها را محکم چسبید. دست‌هایش آن‌قدر می‌لرزید که چیزی نمانده بود از نرده‌ها آویزان شود. پاهایش هم می‌لرزید و سر اِسکوبی دوی روی کفش‌های راحتی‌اش، تندتند تکان می‌خورد. نفس‌نفس می‌زد؛ گویی مسافت زیادی را دویده بود. صدای خفه‌ی امیلی از زیرزمین تاریک به گوش رسید: ـ چویی؟ مامانت گفت تو زیرزمین زغال هست، اما من پیداش نمی‌کنم. می‌تونی بیای پایین به من کمک کنی؟