بریده‌هایی از کتاب تفسیر نمونه (جلد نهم)

ای یعقوب! من دوستانم را زودتر از دشمنانم توبیخ و مجازات می‌کنم، و این به خاطر آن است که به آنها علاقه دارم!.

مسئولیت مهم ما مسلمانان و مخصوصاً رهبران اسلامی در این چهار کلمه خلاصه می‌شود: استقامت، اخلاص، رهبری مؤمنان، و عدم طغیان و تجاوز

عذاب‌های الهی جنبه انتقامی ندارد، بلکه به خاطر تصفیه نوع بشر، و از میان رفتن آنها که شایسته حیات نیستند، و باقی ماندن صالحان صورت می‌گیرد.

«عَصِیب» از ماده «عَصْب» (بر وزن اسب) به معنی بستن چیزی به یکدیگر است، و از آنجا که حوادث سخت و ناراحت‌کننده، انسان را در هم می‌پیچد، و گوئی در لابلای ناراحتی قرار می‌دهد، عنوان «عَصِیب» به آن اطلاق می‌شود، و عرب، روزهای گرم و سوزان را نیز «یوْمُ الْعَصِیب» می‌گوید.

«ذَرع» در این گونه موارد به معنی طاقت است، و در اصل، فاصله میان دست‌های شتر به هنگام راه رفتن می‌باشد. طبیعی است، هنگامی که بر پشت شتر بیش از مقدار طاقتش بار بگذارند، مجبور است دست‌ها را نزدیک‌تر بگذارد، و فاصله آن را به هنگام راه رفتن کمتر کند، به همین مناسبت این تعبیر تدریجاً به معنی ناراحتی به خاطر سنگینی حادثه آمده است. از بعضی از کتب لغت، مانند «قاموس» استفاده می‌شود: این تعبیر در موقعی گفته می‌شود، که شدت حادثه به قدری باشد که انسان تمام راه‌های چاره را به روی خود بسته ببیند.

هر گونه بهره‌ای را که خداوند نصیب بندگان می‌کند، از مواد غذائی، مسکن و پوشاک، و یا علم و عقل و فهم و ایمان و اخلاص، به همه اینها «رزق» گفته می‌شود، و آنها که مفهوم این کلمه را محدود به جنبه‌های مادی می‌کنند، توجه دقیق به موارد استعمال آن ندارند

بارها گفته‌ایم: روایاتی که در بیان فضیلت سوره‌های قرآن آمده، به معنی خواندن سطحی بدون تفکر و عمل نیست، بلکه تلاوتی است مقدمه تفکر، و تفکری است سر آغاز عمل،