بریده‌هایی از کتاب غریبه

نمی‌خواهم خلوت خودم را هم از دست بدهم، دوست دارم این‌جا در تنهایی خودم شاهد گذر زمان باشم.

تجربه به‌م ثابت کرده اگه قراره کاری انجام بشه، حالا به هر نحوی که شده، تا پولی وسط نباشه هیچ اتفاقی نمی‌افته.

آن که برای همیشه می‌رود باید مراقب باشد چه چیزی با خود می‌برد. لئونورا کرینگتون، شیپور شنوا

من هم مثل خیلی‌های دیگر آدمی هستم نفرت‌انگیز، ازهم‌پاشیده و معیوب. واقعاً چه انتظاری داشتم؟ با چه معیاری فکر می‌کردم با بقیه فرق دارم؟

زمان بهترین درمان دردهاست. زمان همیشه به نفع برگرداندنِ تعادل پیش می‌رود. اضطراب و دلواپسی جایش را به فراغت و آسایش می‌دهد. یک ضربهٔ روحی، حالا هر قدر هم که عمیق و تکان‌دهنده باشد، همیشه با گذشت زمان تأثیرش را از دست می‌دهد.

هِن هیچ نمی‌دانست چه تأثیری از خودش به جا می‌گذارد. یک جورهایی بی‌خیال رفتار می‌کرد. این همان نیرویی بود که من را به سویش می‌کشید. از همان اولین دیدار.

پمادی موضعی که به بدن کمک می‌کند تا به محیط بدون اتمسفر عادت کند. عجب ایده‌ای، یک ژل؛ ژلی که کمک‌تان می‌کند تا به چیزی عادت کنید. آن‌قدر عجیب و انتزاعی است که واقعاً نمی‌توانم حتی تصورش را بکنم.

‫معیار یک وضعیت طبیعی و بهنجار چیست؟ به گمانم اگر این را از پنجاه نفر بپرسید، پنجاه جواب متفاوت به شما خواهند داد. بدون شک تشابهاتی در جواب‌ها دیده می‌شود. اما سؤال اصلی این است که چه کسی تعیین می‌کند یک وضعیت طبیعی و بهنجار چگونه وضعیتی است. مرز نظم و بی‌نظمی کجاست؟