بریده‌هایی از کتاب باران خلاف نیست

بچه، وقتی یزرگ‌ترش می‌فرستدش برود دنبال کاری، دفعه‌ی اول هی برمی‌گردد پشت سرش را نگاه می‌کند. می‌بیند بزرگ‌ترش هست و مراقبش هست، دلش قرص می‌شود. باز یک قدم می‌رود و یک بار برمی‌گردد و نگاه می‌کند. این توبه است. توبه یعنی برگشتن دیگر. تو هم اگر دفعه‌ی اول است که آمده‌ای این دنیا باید هر قدمی که برمی‌داری هی برگردی پشت سرت را نگاه کنی. هی ببینی هست یا نه.

گفت تو دنبال منی یا من دنبال تو ام؟ گفت چه فرق می‌کند؟ فعلا بدو. حالا تو هم فعلا بدو. بدو که الان یا تو می‌رسی به او یا او می‌رسد به تو.

اگر سحر همین طور که خواب بودی یک‌باره بیدار شدی، دیدی سحر است، مفت از چنگ نده. همان طور توی رخت‌خواب بگو شکر. این شکر را هم شیرین بگو. این «ش» را ببین توی دهان چه شیرین است، قشنگ توی دهانت بگردان و بگو شکر. بعد اگر حالش را داشتی کار دیگر کنی، بلند شو و بکن. اگر نه، زور نکن، پتو را بکش سرت و بخواب. روزیت همان یک شکر بوده است.

گفت چه کنم خیلی می‌خوابم. گفتم شیر روزی بیست ساعت می‌خوابد. روزی بیست ساعت. اما به همان چهار ساعتی که بیدار است شیر است. خواب که بد نیست. خواب امن و امان است. بیدار که بودی درست باش، محکم باش، شیر باش. تا خوابی خوابی. کاری کن که بیداریت جای خوابت را هم پر کند.

هر وقت دیدی دلت می‌خواهد شکایت کنی، غمت را به یکی بگویی بدان که هنوز تا آرامش و امن فاصله داری. وقتی به آرامش نزدیک شوی اصلا دلت نمی‌خواهد شکایت احوالت را به کسی کنی. یکیش هم این است که شادیش توی صورتش است. وقتی شاد است اصلا نه می‌خواهد قایم کند و نه اگر هم بخواهد می‌تواند.

مردن یک آشی است که تو یک عمر داری می‌پزیش. چه آشی هم هست. چه کیفی هم دارد خوردنش.

هر وقت دلت تکان خورد اول خوب بخند. خدا است. دارد با تو شوخی می‌کند. می‌گوید این دل هنوز هم همین‌جا است و هنوز هم کوچک است، هنوز هم به اینجا و آنجا بسته است. بخند. بخند و بفهم. بفهم که این دل را باید راه ببری. همین‌طور که خدا آفریده است او را، با تعلقاتش. با بستگی‌هاش. اما خوب باید راهش ببری.

عزیزم! کی به تو گفته باید قطع تعلق کنی؟ تو درست گوش نداده‌ای. گفته‌اند باید تعلقاتت قطع بشود. خودش باید قطع بشود.

همه داریم خودش را عبادت می‌کنیم. خط هم نکش که این مومن است و این کافر. گفتم به‌ت. آب سرپایین می‌رود. آب که مومن و کافر ندارد. عبادت هم همین طور. مومن و کافر ندارد. آن که باید عبادتش کنند همان عبادت می‌شود.

من بر سر کوی آستین جنبانم تو پنداری که من تو را می‌خوانم نی نی رو رو که من تو را کی خوانم؟ این رسم من است کآستین جنبانم

نگو بد شیطان است. شیطان هم بد نیست. بنده‌ی باغیرت خدا است. غیرت داشت که به غیر سجده نکرد دیگر. فقط یک کم خنگ است. نفهمید این سجده، سجده به همان خدا است. خنگی کرد. حالا فرستاده‌اندش زمین که پیش دست ما آدم‌های ناقلا دوره ببیند دیگر خنگ نباشد.

طبلش را که باران دارد می‌زند، تو چرا رقص نمی‌کنی؟ من نمی‌فهمم.

اگر گفتی از عید قربان تا عید غدیر چرا هشت روز است؟ بس که این دو تا هم را دوست داشتند. خداحافظی‌ای که بین ابراهیم و اسماعیل چند دقیقه یا حد اکثرش یک نصف روز طول کشید بین این دو نفر هشت روز طول کشید. دل نمی‌کندند از هم.

برو دو رکعت نماز بخوان دلت را برمی‌گرداند. می‌گوید این یاد من بود من هم یادش باشم. دلش را بدهم به‌ش. هر وقت دزد به‌ت زد و دلت را برد برو نماز بخوان. اگر نه چی؟ نخوان. نماز مزد ندارد که. نخوان. اگر در سینه‌ات قفلی دارد که او نمی‌تواند بازش کند نخوان. اگر می‌ترسی که ببرد و پس نیاورد خب شرط عقل این است که بخوان. حواست باشد که مزد ندارد. بی‌مزد است. فردا مزد طلب نکنی!

مؤمن باش یا کافر باش. او هر روز دارد یک چیزی توی کاسه‌ی تو می‌گذارد که تو از گرسنگی نمیری.

می‌گوید «من کافر شده‌ام.» فکر می‌کند اگر او کافر شد خدا هم کافر می‌شود. عزیزم! کفر همین قیری است که تو روی دلت را با آن می‌پوشانی. دل تو کوچک است با یک کف دست قیر می‌پوشانیش. خدا که اندازه‌ی من و تو نیست که با این چیزها رویش را بپوشانی. او هست و خدایی خودش را می‌کند.

خدا که عذابت نمی‌کند. تو خودت عذاب می‌شوی. خدا که عقده ندارد من و تو را عذاب کند. رحمان رحیم است.

می‌گوید «یک جنسی آورده‌ام مخصوص شما. شما فقط می دانید این جنس چی هست.» می‌پرسی «چی هست؟» می‌گوید «مشتت را بیاور.» مشتت را می‌بری جلو. یک چیزی می‌ریزد توی مشتت. گرم است. خوب است. احساس می‌کنی دستت تازه شد. بو می‌کنی. به! به! عجب بوی گل می‌دهد. بوی عطر می‌دهد. نفس که می‌کشی ریه‌هات جوان می‌شود. می‌پرسی «این چیه؟» یک شوخی هم باش می‌کنی. می‌پرسی «این چی است، بلا؟» می‌گوید «حلوای تن‌تنانی، تا نخوری ندانی.» اشاره می‌کند «بخور. بخور و هیچی نگو.» می‌خوری. عجب چیزی! می‌پرسی «چی بود؟» تمام شد. آجیل‌فروشی تمام شد. دنیا تمام شد. مرگ بود و خوردی و تمام شد. خلاص شدی از این زندان تنت. از این زندان دنیا.

شب که می‌شود هر بچه‌ای می‌رود توی بغل مادرش. می‌رود که نترسد. روز هم که اوقات تلخی کرده باشند یا حرف گوش نکرده باشد، باز شب می‌رود توی بغل مادرش. تو هم شب که شد این در و آن در نزن. برو توی بغل مادرت. برو ببین مادرت کجا است. مادر هم مثل پدر، صلبی دارد و معنوی. برو مادر معنویت را پیدا کن. ببین «ام» ت کی است؟ چی است؟ ام می‌دانی یعنی چه؟ یعنی اصل. به پیغمبر هم که می‌گفتند امی یعنی اصلی. یعنی بدلی نیست. یعنی سر اصلش است. تو هم برو اصلت را پیدا کن. برو بغل اصلت. این اصل همان وطن است. همان که مصر و عراق و شام نیست. همان که او را نام نیست. بارک‌الله، بگردی پیدایش می‌کنی. بگرد. شب شده. بگرد پیدایش کن.