بریده‌هایی از کتاب بازیگر زندگی باشیم نه بازیچه‌ی آن

وقتی با یک انگشت به سوی کسی اشاره می‌کنی و او را مورد انتقاد قرار می‌دهی، خوب نگاه کن سه انگشت دیگر به سمت خودت است!

آن کس که بدم گفت، بدی سیرت اوست وآن کس که مرا گفت نکو، خود نیکوست حال متکلم از کلامش پیداست از کوزه همان برون تراود که در اوست

اگر اولش به فکر آخرش نباشی، آخرش به فکر اولش می‌افتی!

هر آدمی بهایی دارد، اگر به کسی بیش از ظرفیتش بها بدهی مثل یک جنس بنجل می‌ماند روی دستت!

اگه به موقع شروع کنی، نیاز به دویدن نداری!

وقتی چلچله‌ها برایت آواز می‌خوانند فرصتی به کلاغ نده تا برایت قارقار کند!

طمع یعنی زیستن با ناداشته‌ها و لذت نبردن از داشته‌ها!

«اقبال لاهوری» در مورد اهمیت هدف داشتن می‌سراید: زندگی بر آرزو دارد اساس خویشتن را ز آرزوی خود شناس

بعضی از کتاب‌ها برای ما قصه می‌گویند تا بخوابیم و بعضی دیگر قصه می‌گویند تا ما بیدار شویم!

اما ببینیم این دانشمند چه گفت؟ او گفت بدن انسان از اجزای زیر تشکیل شده است: ۱: آهکی که با آن می‌توان پنج قالب صابون ساخت! ۲: آهنی که با آن می‌توان شش میخ کوچک ساخت! ۳: فسفری که با آن می‌توان بیست بسته کبریت ساخت! ۴: قندی که با آن می‌توان ده فنجان قهوه را شیرین کرد! ۵: اندکی سولفور، کلسیم و برخی مواد دیگر! تمام این مواد، طبق قیمت روز حدود پنج دلار می‌ارزند!

وقتی کسی برای نداشته‌هایت بهانه می‌گیرد، بهتر است او را هم نداشته باشی تا به نداشته‌هایت اضافه شود!

«هیچ دندان‌پزشکی نمی‌تواند دندان طمع را پر کند!»

آدم‌ها بازی رو دوست دارن، این تویی که انتخاب می‌کنی اسباب‌بازیشون باشی یا هم‌بازیشون!

یکی از دوستان ملا درگذشته بود؛ از او پرسیدند علت مرگ دوستش چه بوده است؟ ملا گفت: «آن خدا بیامرز، علت زندگی‌اش معلوم نبود، چه رسد به علت مرگش!»

برای کشتی‌ای که معلوم نیست به کدام بندر می‌رود باد موافق معنا ندارد.

یکی از مشکلات بزرگ ما این است که فکر می‌کنیم، تنها انتخاب ما، کانال تلویزیون است!

اگر بدانی و به کار نبندی، هنوز هیچ نمی‌دانی!

فرهاد که باشی، همه‌چیز شیرین است!

یک پایان تلخ بهتر از تلخی بی‌پایان است!

«صائب تبریزی» با لحنی لطیف می‌سراید: جانِ هواپرستان، در فکر عاقبت نیست گِرد هدف نگردد، تیری که شد هوایی