بریده‌هایی از کتاب بازیگر زندگی باشیم نه بازیچه‌ی آن

جنگجوی اولی تیری از ترکش بیرون کشید، آن را در کمانش گذاشت و نشانه رفت. کماندار پیر از او خواست آنچه را می‌بیند شرح دهد. جنگجو گفت: «آسمان را می‌بینم، ابرها را، درختان را، شاخه‌های درختان را و هدف را.» کمانگیر پیر گفت: «کمانت را بگذار زمین، تو آماده نیستی.» جنگجوی دوم پا پیش گذاشت و آماده‌ی تیراندازی شد. کمانگیر پیر گفت: «هر آنچه را می‌بینی شرح بده.» جنگجو گفت: «فقط هدف را می‌بینم.» پیرمرد فرمان داد: «پس تیر را بینداز.»

نمی‌دانم به کجا می‌روم.

ساعتی میزان آنی ساعتی موزون این بعد از این میزان خود شو تا شوی موزون خویش

«والتر کرونکایت» می‌گوید: «من تا به حال انسان موفقی را ندیده‌ام که تمام دارایی‌اش را به پای زندگی نریخته باشد.»

«به دنیا آمده‌ای، درست مانند کتابی باز و ساده و نانوشته. باید سرنوشت خود را رقم زنی، خود و نه کس دیگر، چه کسی می‌تواند چنین کند؟ چرا؟ مجبوری سرنوشت خود را بنویسی. خالق سرانجام خود باشی. با «خود» آماده و قالب‌یافته به دنیا نیامده‌ای. همچون بذر زاده شده‌ای و می‌توانی همان بذر بمانی و بمیری. اما می‌توانی گل باشی و بشکفی، می‌توانی درخت باشی و ببالی.»

کیفیت زندگی ما را احساسمان در هر لحظه تعیین می‌کند و احساس ما را تفسیر خودمان از وقایع پیرامونمان مشخص می‌سازد، نه خود وقایع. هرگز برای این‌که تجربه‌ی خوشی از دوران کودکی داشته باشید، دیر نیست. کافی است گذشته را مرور کنید و روشی را که برای تفسیر تجربیات خود داشته‌اید تغییر دهید.

«من هر روز، هر لحظه و هرآن، از هر لحاظ بهتر و بهتر خواهم شد.»

حسد را سوی جان و دل مده بار که حاسد را نباشد هیچ مقدار

«ازدواج حقیقی یعنی هر روز عاشق همان شخص شدن!»

«ابراهیم ادهم» از طایفه‌ی صوفیان دمشق پرسید: «سیرت شما چیست؟» گفتند: «اگر بیابیم، بخوریم و اگر نه، صبر کنیم.» ابراهیم بخندید و گفت: «سگان بلخ را همین خاصیت است.» گفتند: «سیرت صوفیان شما چیست؟» گفت: «اگر بیابند ایثار کنند و اگر نیابند شکر گویند.»

«یا خانه به اندازه‌ی محبوب ساز یا محبوب به اندازه‌ی خود پیدا کن!»

«از آن رو خاموشم که هرگز به خاموشی پشیمان نگشته‌ام، اما بر سخن گفتن پشیمانی بسیارم حاصل گشته است.»

بی زحمت و دردسر چه جایی است جایی که در آن بشر نباشد کانجا که درآن بشر نهد پای بی زحمت و دردسر نباشد

اگر بشناختی خود را به تحقیق هم از عرفان حق یابی تو توفیق نماند بر تو پنهان هیچ حالی نبینی از جهان درد و ملالی

«از این دنیا می‌رویم و به جان‌آفرین می‌پیوندیم، از ما نمی‌پرسند که چرا رهبری نامدار نشدیم، رمز و رازهای عظیم حیات را از ما نمی‌پرسند، یگانه سؤال این خواهد بود که «چرا خودت نشدی؟» انسانی فعال و تحقق یافته که تنها خودت توان شدنش را داشتی.»

یک مادر خوب به صد مدرسه می‌ارزد!

زمانی مصاحبه‌گری از معلم صداقت و صمیمیت، دکتر علی شریعتی پرسید: «به نظر شما چه لباسی به زن امروز بپوشانیم؟» ایشان در جواب گفتند: «نمی‌خواهد لباسی بدوزید و بر تن زن امروز نمایید. فکر زن را اصلاح کنید او خود تصمیم می‌گیرد که چه لباسی برازنده‌ی اوست!»

عمرت را داده‌ای تا آنی شوی که اکنون هستی. ارزشش را داشت؟

درویشی از شیخ «ابوسعید ابوالخیر» سؤال کرد که ای شیخ، او را از کجا بجوییم؟ شیخ گفت: «کجایش جستی که نیافتی؟ اگر قدمی به صدق در راه طلب نهی، در هر چه بنگری، او را بینی.»

«ابوسعید خراز» گفت: «ابلیس را به خواب دیدم، عصا برگرفتم تا او را بزنم، هاتفی آواز داد که او از عصا نترسد، از نوری بترسد که در دل تو باشد.»