بریده‌هایی از کتاب از عشق گفتن

در گروه حمایتی الکلی‌های گمنام (که برای کمک به اعضای خانوادهٔ افراد مبتلا به اعتیاد طراحی شده است) می‌گویند: «به وجود من آرامشی بده که بتوانم آنچه نمی‌توانم تغییر دهم بپذیرم. شجاعتی بده که آنچه می‌توانم تغییر دهم و خردی بده که تفاوت این دو را تشخیص دهم.»

عاشق‌شدن تجربهٔ شگفت‌انگیزی است؛ اما باید از مرحلهٔ اول درهم‌تنیدگی قدمی به عقب بردارید و اجازه دهید شریک زندگی‌تان یک انسان مستقل بماند و شما هم مجبور نباشید به آب‌وآتش بزنید تا نیازهایش را تأمین کنید. اما فکر می‌کنم استقلال بیش از حد نیز به همان میزان خطرناک است. اگر رابطهٔ زوج‌هایی را که بیش از حد مستقل‌اند بررسی کنید، اغلب به مشکلات بزرگ و بنیادین دیگری پی می‌برید: واهمه‌داشتن از اعتماد، اجتناب از صمیمیت. چنین افرادی از نشان‌دادن خود واقعی‌شان می‌ترسند و به شریک زندگی‌شان اعتماد ندارند.

: اول اینکه خوش‌حالم مثل زنان گذشته مجبور به ازدواج سنتی با کسی که نمی‌شناسم نشده‌ام. دوم اینکه باید انتظارات معقولی از این جهان داشته باشم. چطور ما به این موجودات زیاده‌خواه تبدیل شدیم؟ چطور می‌توانیم توقعاتمان را از همه‌چیز اندکی کمتر کنیم؟ من اجازه دارم به مسافرت بروم، از نویسندگی کسب درآمد کنم، یک زندگی عاشقانهٔ جذاب و غیرمعمولی داشته باشم. قدردان تمام این چیزها هستم؛ هرچند به یک رابطهٔ عاشقانهٔ پایدار و تشکیل خانواده منجر نشده است. فکر می‌کنم در یک زندگی دیگر مادری فوق‌العاده می‌شدم. اما به نظرم در این زندگی نیز جویندهٔ فوق‌العاده‌ای بوده‌ام. من تمام چیزهایی را که می‌خواستم به دست نیاوردم؛ اما فکر می‌کنم هرآنچه تاکنون به دست آورده‌ام عالی است. شاید دست‌نیافتن به آنچه می‌خواهی به تو اجازه می‌دهد زیبایی چیزی را که داری بیشتر درک کنی. اگر تمام آنچه می‌خواهی به دست بیاوری، زندگی کسل‌کننده می‌شود.

«عشق پاسخی به سؤال‌های ما نیست، بلکه خط شروع یک مسیر است.» ل

تمام عشق‌ها نیازمند خطرپذیری‌اند؛

اما کم‌کم یاد بگیر که امید هرگز نباید بمیرد؛ فارغ از اینکه نتیجه چه باشد

تضمینی برای‌اینکه دوباره زمین نخوریم وجود ندارد.

ما محصول تجربه‌هایمان هستیم

رشد نیازمند فقدان است.

درست است که ما می‌توانیم در تنهایی چیزهای زیادی دربارهٔ خودمان یاد بگیریم؛ اما فکر می‌کنم رابطه‌ها نیز چیزهای زیادی دربارهٔ خودمان به ما می‌آموزند

در زندگی شب‌های بی‌نقص معدودند

تا آن زمان نمی‌دانستم چطور اینکه کسی ترکت کند ممکن است عین خوشبختی باشد

اما حقیقت این است که عشق و خوشبختی نیازمند خویشتن‌داری فراوان است.

دوستانتان جلوه‌هایی از وجود شما را می‌بینند که بقیه به آن‌ها دسترسی ندارند.

«حتی اگر به آنچه می‌خواهم نرسم، زندگی خوبی خواهم داشت»

شاید محروم‌ماندن از چیزی که می‌خواهی تو را از عشقی جدید و متفاوت آگاه می‌کند.

شجاعت داشته باشی که بگویی: «این منم. می‌خواهی بخواه نمی‌خواهی نخواه.» واقعاً هم این را جدی بگویید.

گاهی می‌خواهید شخص رؤیایی طرف مقابلتان شوید تا او را از دست ندهید. از حقیقت خود دور می‌شوید و این دیگر اسمش تأثیرپذیری متقابل نیست؛ بلکه سازگاری روانی است که درست نیست. چون برای جلب‌رضایت طرف مقابل، خودتان را به چیز دیگری تبدیل می‌کنید. درحالی‌که در تأثیرپذیری متقابل خبری از نقش‌بازی‌کردن برای جلب‌رضایت طرف مقابل نیست؛ جریان گفت‌وگوست که باعث می‌شود طرف مقابل روی شما تأثیر بگذارد و امیدوارم این موضوع دوطرفه باشد.

صادق‌نبودن در رابطه (چه با دیگری و چه با خودتان) درست مثل تلاش برای بستن در شیشه مربایی است که لبه‌هایش درست روی هم قرار نگرفته‌اند. یک ناظر بیرونی ممکن است فکر کند مشکلی وجود ندارد. اما شما احساس می‌کنید چیزی درست نیست و هرقدر هم تلاش کنید در آن به‌خوبی بسته نمی‌شود.

کاش می‌دانستم نباید نگران باشم که به اندازهٔ کافی خوب نیستم و اینکه عشق یعنی پیداکردن یک خانهٔ جدید. والدین ما تا ابد زنده نمی‌مانند. بنابراین ما باید یک قبیله، خانواده، جامعه یا گروهی برای خودمان دست‌وپا کنیم که بودن در کنار آن‌ها رنگ‌وبوی خانه را تداعی کند. جایی که احساس کنیم دیده می‌شویم و می‌توانیم متقابلاً دیگران را ببینیم و درک کنیم. ***