بریده‌هایی از کتاب از عشق گفتن

عشق یعنی دادن فضای رشد به کسی که دوستش داریم. عشق تکیه‌کردن به دیگری نیست؛ ایستادن در کنار یکدیگر است.

از زمان متنفر بودم؛ چون تنهایی‌ام را به رخم می‌کشید و از خودم هم به‌خاطر تلف‌کردن آن متنفر بودم.

به لحظاتی که احساس خشم می‌کنی دقیق‌تر بنگر؛ چون در خشم تو سرنخ‌هایی از یک حقیقت عمیق‌تر پنهان شده‌اند.

خیلی مهم است زندگی‌ات را با افرادی بگذرانی که نه‌تنها خوبی تو را می‌بینند، بلکه تو را به آدم بهتری تبدیل می‌کنند.

مطالعه نوعی بازتنظیم هیجانی است؛ درست مثل شکستن قولنج کمر. زمانی که احساس تنهایی کنم، سراغ نوشته‌هایی می‌روم که حکم غذای روح را برایم داشته باشند. کتاب‌ها می‌توانند شما را به بهترین نسخهٔ خودتان بازگردانند یا احساساتی را بیان کنند که واژه‌ای برایشان سراغ نداشتید. زمانی که در کتاب‌ها به چیزی برمی‌خورید که کس دیگری هم احساس کرده، پیش خودتان می‌گویید: «عجب خدایا، پس فقط من نیستم که چنین احساسی دارم.» این همان عشق است؛ یعنی دیدن خود در آینهٔ وجود دیگری. پیوند دو روح.

ترس از فقدان باعث می‌شود آدم‌ها تصمیم‌های ضعیفی دربارهٔ عشق بگیرند.

بهترین تعریف خوشبختی این است که قادر باشی زندگی‌ات را همچون اثر هنری زیبایی ببینی که همیشه درحال تغییر است و همواره به طریقی که انتظارش را نداری تو را غافل‌گیر می‌کند.

چیزی که زوج‌ها در روابط بلندمدت از دست می‌دهند احترام است. این اتفاق به چند دلیل می‌افتد: وقتی به کسی نزدیک می‌شوید، راحت‌تر از دستش عصبانی می‌شوید تا از دست کسی که نمی‌شناسید و بالعکس. اگر دوستتان حرف ناراحت‌کننده‌ای به شما بزند، احتمال اینکه با او دعوا کنید بسیار کم است. اما وقتی کسی را دوست دارید و او نیز شما را دوست دارد، اغلب فریادکشیدن را انتخاب می‌کنید. درحالی‌که باید قدمی به عقب بردارید و فکر کنید: «نه، باید با شریک زندگی‌ام طوری رفتار کنم که گویی غریبه است. باید خوش‌رفتار باشم و فاصله‌ام را حفظ کنم.»

همه مأیوستان می‌کنند؛ حتی والدینتان. وقتی این را پذیرفتم، دیگر منتظر نبودم کسی از راه برسد و نجاتم دهد یا زندگی را برایم آسان‌تر کند. من معقول و سردوگرم‌چشیده‌ام: نیاز به قهرمانی ندارم تا مرا نجات دهد. اگر با کسی آشنا بشوم، به خودم یادآوری می‌کنم او هم یک انسان عادی است و سعی می‌کند راهش را در جهان بیابد. او هم کاستی‌های خودش را دارد و مرتکب اشتباه می‌شود؛ همان‌طور که من هم مرتکب اشتباه می‌شوم.

همیشه آنچه می‌خواهید به دست نخواهید آورد. هیچ‌چیز را نمی‌توانید کنترل کنید و این درک به همان میزان که دل‌خراش است، رهایی‌بخش نیز هست.

عاشق‌بودن یعنی یافتن معنا در کوچک‌ترین و روزمره‌ترین اتفاقات زندگی

اگر کسی که زمان زیادی را با او سپری کرده‌اید به شما بگوید ارزشمند نیستید، اعتمادبه‌نفستان آسیب می‌بیند

هرچند تلاش لازمهٔ موفقیت یک رابطه است، برای جلب محبت و عشق یک نفر نباید تلاش کرد. او یا تو را دوست دارد یا ندارد. دوست‌داشتن و دوست‌داشته‌شدن باید آسان و بدون دردسر به دست بیاید.

درد از درک ناصحیح واقعیت پدید می‌آید.

وقتی دو طرف در رابطه حقیقت را می‌گویند، حتی اگر گفتن حقیقت مشکلشان را حل نکند، باز هم ارتباطشان به نحوی حفظ می‌شود.

«تمام چیزهایی که از صحتشان اطمینان دارید، ممکن است جای دیگری اشتباه باشند.» دریافتن این حقیقت مایهٔ تواضع و حتی اطمینان خاطر بود؛ اینکه بدانی پاسخ درست همواره ثابت نیست و بسته به جایی که در زندگی‌ات ایستاده‌ای تغییر می‌کند.

همان‌طور که شارلوت برونته در کتاب جین ایر می‌گوید: (من گنجی درون خود دارم. اگر تمام لذت‌های جهان از من دریغ شود یا به قیمتی ارائه شود که توان پرداختش را نداشته باشم، این گنج من را زنده نگه خواهد داشت.)» وقتی نگاهی به متن اصلی جین ایر انداختم، این جمله را دیدم که پیش‌تر از جملهٔ بالا آمده بود: «اگر عزت‌نفس و شرایط موجود چنین حکم کند که تا ابد تنها زندگی کنم، این کار را خواهم کرد.»

هیچ‌کس دلش نمی‌خواهد از او بت بسازند. همه دلمان می‌خواهد دیده، پذیرفته و بخشوده شویم. همهٔ ما دوست داریم بتوانیم در لحظات دشوار خودمان باشیم. بنابراین وقتی کسی از ما بت می‌سازد، احساس بیگانگی از خود به ما دست می‌دهد. در ظاهر به نظر می‌رسد بیشتر از هر زمانی به چشم می‌آییم و تحسین می‌شویم؛ اما در حقیقت بخش‌های مهمی از ما نادیده گرفته می‌شود.

سواد عاطفی زیادی برای رابطه لازم است: به‌جای بگومگو باید توافق کرد. به‌جای عصبانی‌شدن و کوبیدن در، باید نشانه‌های عاطفی را شناخت و دانست چه زمانی وقت عقب‌نشینی است. باید فهمید چه‌چیزهایی ارزش فداکاری دارد.

عشق را با اضطراب اشتباه نگیر و همچنین احتمال خطر را با هیجان عاشقی. هماهنگی و آرامشی که از عشق واقعی می‌آید بسیار ارزشمند است و سال‌ها طول کشید این را بیاموزم.