بریده‌هایی از کتاب کمی ایمان داشته باش

اما نمی‌شود خود را با دیگران مقایسه کرد. خداوند تو را با خودت مقایسه می‌کند.

اگر کسی می‌خواهد بار خود را برای بهشت ببندد، باید همین کار را کند؛ لمس همه‌چیز و نبردن چیزی با خود.

شاید همیشه فرصت داشته باشی کارهای خوبی انجام بدهی و کمی کار بد اصلاً به نظرت اشتباه نیاید، اما چون خداوند موقعیت انجام کارهای نیک را برایت فراهم کرده است، وقتی مرتکب کار زشتی می‌شوی، انگار او را مأیوس می‌کنی. و بعضی‌ها در موقعیت انجام کارهای نادرست قرار می‌گیرند چون همیشه دور و بر چنان چیزهایی هستند و وقتی سرانجام کار خوبی می‌کنند خداوند بسیار شادمان می‌شود.»

گفت: «میچ، ایمان به عمل است. اعمال تو نشانگر تو هستند نه اعتقاداتت.»

«خب، می‌دانم به چه چیزی باور دارم و این در روح من است. همیشه می‌گویم باید از درستی آنچه دارید خاطرجمع باشید و آن‌قدر متواضع باشید که بگویید همه‌چیز را نمی‌دانید و چون از همه‌چیز آگاه نیستیم باید بپذیریم باورهای دیگران ممکن است با عقاید ما متفاوت باشد.»

اما اگر کسی از دینی دیگر اعتقادات شما را به رسمیت نشناسد چطور؟ یا بخواهد شما را به دلیل باورهاتان نابود کند؟ «این دیگر ایمان نیست. تنفر است.» استاد آهی کشید، «و اگر از من بپرسی، وقتی چنین اتفاقی می‌افتد خداوند می‌نشیند و می‌گرید.»

. اگر نتی را پیدا کنی و آن را به طور مداوم بزنی، دیوانه می‌شوی. ترکیب نت‌های مختلف است که موسیقی را می‌سازد.»

ازدواج انتظارات زیادی دارند. انتظار کمال. تمام لحظه‌ها باید پر باشد از شادی. چنین چیزی برای تلویزیون است و سینما، اما تجربهٔ انسان این‌گونه نیست.

بیشتر آنچه اسمش را «افسردگی» می‌گذاریم در واقع ناخشنودی است، در نتیجهٔ میله‌های بسیار بلندی که دور خود کشیده‌ایم یا انتظار به دست آوردن گنجینه‌هایی که حاضر نیستیم برای به دست آوردنشان تلاش کنیم.

در واقع هرقدر هم اتفاقات بدی برایش می‌افتاد، مصمم‌تر می‌شد کاری نکند کسی دور و برش ناراحت شود.